...δεν ξέρω ποια θα είναι.Στην πραγματικότητα δεν έχω ιδέα.
Πολύ πριν από τις πυρκαγιές-πριν από το καλοκαίρι δηλαδή-είχα πάρει μια ξεκάθαρη απόφαση:θα ψήφιζα ένα μικρό κόμμα.
Μετά το κακό,όλα έχουν περιπλακεί στο κεφάλι μου.Στην αρχή και εν θερμώ αποφάσισα την αποχή.Όχι αποχή opws Ameriki,γιατί "δεν ασχολούμαι εγώ με αυτά",αλλά επειδή βρέθηκα μπροστά σε αδιέξοδο:δεν μπορώ να ψηφίσω το κόμμα που κυβερνά(καλά,δε θα το ψήφιζα έτσι κι αλλιώς),αλλά ούτε κανέναν από τους υπόλοιπους που πώς να το κάνουμε,μια μικρή χαρούλα την έχουνε γι'αυτό που έγινε,μια που δε μπορεί,κάποια ψηφαλάκια παραπάνω θα τους αποφέρει.Οπότε;
Υποστήριξα την απόφασή μου και σε δυό τρία μπλογκς.Ο Έμπορας μου σύστησε κι ένα ενδιαφέρον άρθρο.Παρ'όλα αυτά επέμεινα.
Τώρα,λίγες μέρες μετά,δεν είμαι σίγουρη.
Για να συνοψίσω,
-Δεν μπορώ να ψηφίσω ΝΔ
-Δεν μπορώ να ψηφίσω ΠΑΣΟΚ
-Ούτε ΚΚΕ,ΛΑΟΣ ή ΣΥΡΙΖΑ ή όποιο άλλο που αντιμετωπίζει την καταστροφή ως βούτυρο στο ψωμί του.
-Δεν ξέρω ποιό μικρό κόμμα να διαλέξω,γιατί δε γνωρίζω τις θέσεις τους.Όλα τα ΜΜΕ προωθούν μόνο από δικομματισμό εως πεντακομματισμό το πολύ.
-Η ιδέα της αποχής έχει ήδη απορριφθεί,μετά από περισσότερη σκέψη.Ολική αποχή δεν πρόκειται να υπάρξει.Οι κομματική πίστη είναι τόσο βαθειά ριζωμένη στους περισσότερους,όσο και η θρησκευτική,δεν παλεύεται.
Δεν ξέρω τί θα κάνω.
Το μόνο που ξέρω είναι ότι δεν ξέρω που να ρίξω την ούτως ή άλλως άχρηστη ψήφο μου-τούτη τη φορά,πιο άχρηστη από ποτέ.
Παρασκευή 31 Αυγούστου 2007
Τρίτη 28 Αυγούστου 2007
Τραγελαφικά
"Τετάρτη 29 Αυγούστου, στις 7 η ώρα το απόγευμα θα συγκεντρωθούμε όλοι στην πλατεία Συντάγματος αλλά και σε κάθε κεντρική πλατεία κάθε πόλης σε ολόκληρη τη χώρα. Φορώντας μαύρα. ΒΟΥΒΗ ΟΡΓΗ. ΕΚΚΩΦΑΝΤΙΚΗ ΣΙΩΠΗ. Αποδοκιμάζουμε χωρίς συνθήματα και πολύχρωμες σημαίες. Πενθούμε για την απώλεια των συνανθρώπων μας χωρίς να συνδέουμε την πρωτοφανή περιβαλλοντική καταστροφή με προεκλογικές σκοπιμότητες. Δίνουμε το παρόν και στεκόμαστε απειλητικά απέναντι σε οποιονδήποτε επιχειρήσει να εκμεταλλευτεί την τραγωδία για οποιοδήποτε όφελος. ΤΟ ΠΟΤΗΡΙ ΞΕΧΕΙΛΙΣΕ. Διαδώστε το."
Να πάτε, και αν το παίξετε κάπως έτσι
αυξάνονται δραματικά οι πιθανότητες να μη φάνε κάποιοι το βράδυ από τη θλίψη τους.
Απαξιώνω και λαϊκίζω;
Ακριβώς.
Να πάτε, και αν το παίξετε κάπως έτσι
αυξάνονται δραματικά οι πιθανότητες να μη φάνε κάποιοι το βράδυ από τη θλίψη τους.
Απαξιώνω και λαϊκίζω;
Ακριβώς.
Δευτέρα 27 Αυγούστου 2007
Κυριακή 26 Αυγούστου 2007
Δε γίνεται πιο κάτω από δω...
Δεν έχει πιο κάτω.Δεν έχει χειρότερο.
Για πρώτη φορά στη ζωή σας πρέπει να το σκεφτείτε,πρέπει να το καταλάβετε.
Δεν έχει πιο κάτω από αυτό τον πάτο,μαλάκες μου.Πάρτε το χαμπάρι.
Υ.Γ. Και χέστηκα για τα αρχαία και για τα μουσεία.
Τρίτη 7 Αυγούστου 2007
Book Story
Αν με προβλημάτισε έντονα κάτι σε όλον αυτό τον ξεσηκωμό για ένα σχολικό βιβλίο,αυτό αναμφίβολα δεν είναι:
Στα 12 χρόνια της μαθητικής μου ζωής δεν διδάχτηκα πουθενά για Μακεδονικό αγώνα,Μικρασιατική καταστροφή,Α' και Β' παγκόσμιο πόλεμο ή τον εμφύλιο στην Ελλάδα.Ό,τι θέλησα και χρειάστηκε να μάθω,το έμαθα διαβάζοντας ή ακούγοντας.
Δε νομίζω ότι στερούμαι "ιστορικής μνήμης" ή "εθνικής συνείδησης"-στο βαθμό που εγώ αποφασίζω να διαθέτω.
Αυτό που πιο πολύ από ο,τιδήποτε με προβλημάτισε,είναι η επιρροή των πολιτικών-κομματικών οντοτήτων και των ΜΜΕ σε μια τέτοια υπόθεση όπως η συγγραφή ενός σχολικού βιβλίου(ακόμα και αν πρόκειται για το βιβλίο της ιστορίας).
Η εμπλοκή μικροκομματικών πολιτικών στα θέματα της παιδείας είναι από τα χειρότερα που μπορούν να συμβούν σε ένα τόπο και πάντοτε με αηδίαζε-πάρτε για παράδειγμα την ύπαρξη(μόνο την ύπαρξη,δεν τολμώ να αναφερθώ στη δράση)των φοιτητικών παρατάξεων στις σχολές.
Αυτό είναι που με πειράζει-η ασυδοσία που έχει δοθεί στα κομματικά συμφέροντα να ασελγούν στα ζητήματα της παιδείας και κανείς να μην αντιδρά γι'αυτό.Και για να μην παρεξηγηθώ,δεν εννοώ τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο πέρα από το ότι κάθε φορά που θα γράφεται ένα βιβλίο,κάποιοι πορωμένοι(αριστεροί,δεξιοί,εθνικιστές,όποιοι να 'ναι),θα δράττωνται της ευκαιρίας να στριμώξουν στη γωνία την όποια κυβέρνηση του όποιου καθεστώτος,με απώτερο στόχο πολιτικό κέρδος και μόνο.
Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι τα επόμενα βήματα της απελπισίας,που προκαλούν γέλια και κλάμματα.Ναι μεν δεν απομακρυνόμαστε από τη φιλοσοφία συγγραφής του βιβλίου(καλώς),αλλά άντε να σας κάνουμε το χατήρι και να δώσουμε μια σταγόνα στόμφο στις επίμαχες εκφράσεις(κακώς).Ναι μεν παραμένουμε αποστασιοποιημένοι από τις τραγικές περιγραφές και τις λεπτομερείς αναφορές(καλώς),αλλά πάρτε κι ένα "Ματωμένα Χώματα" να έχετε(κακώς).Δεν υποχωρούμε,αλλά τελικά σας δίνουμε ένα χαπάκι για εκεί που σας πόνεσε.Όχι όποιο χαπάκι να 'ναι,μόνο το συγκεκριμένο.Από τόσα βιβλία που έχουνε γραφτεί για τόσες ιστορικές περιόδους,θα πάρετε αυτό.
Μιλάμε για πολλά σκατά.
Όσο για κάποιους δικτυακούς τόπους όπως το Αντίβαρο,λυπάμαι αλλά έχω μια δυσκολία στο να πάρω στα σοβαρά κάποιον που δηλώνει υπέρμαχος του πολυτονικού,και συμπεριλαμβάνει στη λίστα των "λαθών" και τα τυπογραφικά ακόμη λάθη,σε μια προσπάθεια να διογκώσει περισσότερο το μειονέκτημα που του προσάπτει.
Θα μπορούσα ίσως να κατανοήσω σ'ένα βαθμό το παράπονο των προσφύγων.Όσων ζούνε,της πρώτης γενιάς.Όσων ζήσανε τα γεγονότα και πέρασαν δύσκολες στιγμές.Αλλά μόνο αυτούς.Και μόνο σ'ένα βαθμό.Κατάγομαι από πρόσφυγες,αλλά ποτέ δεν υποχρεώθηκα σε "διατήρηση μνήμης".Ούτε καν σε "διαμόρφωση φρονήματος".
- η παράλειψη αναφοράς σε λεπτομέρειες ή ακόμα και σε ολόκληρα κεφάλαια ιστορικών γεγονότων.Θεωρώ περιττό να σχολιάσω πως μια τεράστια χρονική περίοδος πλούσια σε γεγονότα δεν είναι δυνατό να παρουσιαστεί ατόφια σ'ένα βιβλίο για δωδεκάχρονα παιδάκια,και να αναλυθεί χωρίς περικοπές μέσα σε μια σχολική σεζόν.
Στα 12 χρόνια της μαθητικής μου ζωής δεν διδάχτηκα πουθενά για Μακεδονικό αγώνα,Μικρασιατική καταστροφή,Α' και Β' παγκόσμιο πόλεμο ή τον εμφύλιο στην Ελλάδα.Ό,τι θέλησα και χρειάστηκε να μάθω,το έμαθα διαβάζοντας ή ακούγοντας.
Δε νομίζω ότι στερούμαι "ιστορικής μνήμης" ή "εθνικής συνείδησης"-στο βαθμό που εγώ αποφασίζω να διαθέτω.
- η "υποβάθμιση"-την οποία δεν ενστερνίζομαι-της βαρύτητας των γεγονότων.Για παράδειγμα η λέξη "συνωστισμός" σημαίνει αυτό ακριβώς που σημαίνει:στρίμωγμα πολλών ανθρώπων σ'ένα σχετικά περιορισμένο χώρο.Η λέξη δεν καταργεί το γεγονός ούτε τη σοβαρότητά του.Το ίδιο και για τις λέξεις "διχοτόμηση" και "ζήτημα".Όλα αυτά είναι τουλάχιστον μαλακίες.
- η παράλειψη αναφοράς στο ρόλο της εκκλησίας ή στο "κρυφό σχολειό".Προσωπικά προτιμώ την αλήθεια που θα με κάνει λιγότερο "πατριώτισσα"από το ψέμα που θα με μετατρέψει σε "εθνικίστρια".Αν τα κρυφά σχολεία δεν υπήρξαν τελικά ή έστω όχι στην έκταση που τόσα χρόνια νομίζαμε,νιώθω πολύ μαλάκας που δεν το ήξερα γιατί δεν με άφηναν να το μάθω.
Αυτό που πιο πολύ από ο,τιδήποτε με προβλημάτισε,είναι η επιρροή των πολιτικών-κομματικών οντοτήτων και των ΜΜΕ σε μια τέτοια υπόθεση όπως η συγγραφή ενός σχολικού βιβλίου(ακόμα και αν πρόκειται για το βιβλίο της ιστορίας).
Η εμπλοκή μικροκομματικών πολιτικών στα θέματα της παιδείας είναι από τα χειρότερα που μπορούν να συμβούν σε ένα τόπο και πάντοτε με αηδίαζε-πάρτε για παράδειγμα την ύπαρξη(μόνο την ύπαρξη,δεν τολμώ να αναφερθώ στη δράση)των φοιτητικών παρατάξεων στις σχολές.
Αυτό είναι που με πειράζει-η ασυδοσία που έχει δοθεί στα κομματικά συμφέροντα να ασελγούν στα ζητήματα της παιδείας και κανείς να μην αντιδρά γι'αυτό.Και για να μην παρεξηγηθώ,δεν εννοώ τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο πέρα από το ότι κάθε φορά που θα γράφεται ένα βιβλίο,κάποιοι πορωμένοι(αριστεροί,δεξιοί,εθνικιστές,όποιοι να 'ναι),θα δράττωνται της ευκαιρίας να στριμώξουν στη γωνία την όποια κυβέρνηση του όποιου καθεστώτος,με απώτερο στόχο πολιτικό κέρδος και μόνο.
Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι τα επόμενα βήματα της απελπισίας,που προκαλούν γέλια και κλάμματα.Ναι μεν δεν απομακρυνόμαστε από τη φιλοσοφία συγγραφής του βιβλίου(καλώς),αλλά άντε να σας κάνουμε το χατήρι και να δώσουμε μια σταγόνα στόμφο στις επίμαχες εκφράσεις(κακώς).Ναι μεν παραμένουμε αποστασιοποιημένοι από τις τραγικές περιγραφές και τις λεπτομερείς αναφορές(καλώς),αλλά πάρτε κι ένα "Ματωμένα Χώματα" να έχετε(κακώς).Δεν υποχωρούμε,αλλά τελικά σας δίνουμε ένα χαπάκι για εκεί που σας πόνεσε.Όχι όποιο χαπάκι να 'ναι,μόνο το συγκεκριμένο.Από τόσα βιβλία που έχουνε γραφτεί για τόσες ιστορικές περιόδους,θα πάρετε αυτό.
Μιλάμε για πολλά σκατά.
Όσο για κάποιους δικτυακούς τόπους όπως το Αντίβαρο,λυπάμαι αλλά έχω μια δυσκολία στο να πάρω στα σοβαρά κάποιον που δηλώνει υπέρμαχος του πολυτονικού,και συμπεριλαμβάνει στη λίστα των "λαθών" και τα τυπογραφικά ακόμη λάθη,σε μια προσπάθεια να διογκώσει περισσότερο το μειονέκτημα που του προσάπτει.
Θα μπορούσα ίσως να κατανοήσω σ'ένα βαθμό το παράπονο των προσφύγων.Όσων ζούνε,της πρώτης γενιάς.Όσων ζήσανε τα γεγονότα και πέρασαν δύσκολες στιγμές.Αλλά μόνο αυτούς.Και μόνο σ'ένα βαθμό.Κατάγομαι από πρόσφυγες,αλλά ποτέ δεν υποχρεώθηκα σε "διατήρηση μνήμης".Ούτε καν σε "διαμόρφωση φρονήματος".
Τρίτη 31 Ιουλίου 2007
Για όλους τους Άλεξ
Παλιό το θέμα, παρωχυμένο,ενδεχομένως και ξεχασμένο.
Αλλά όχι χωνεμένο.
Γιατί μερικά πράγματα δεν χωνεύονται.
Είναι πολύ δύσκολο να αποχωρίζεσαι αγαπημένο πρόσωπο,με τον όποιο τρόπο,και κάθε άνθρωπος το ξέρει.
Μπορεί να είναι χωρισμός.Μπορεί να είναι θάνατος,ξαφνικός ή αργός.
Αλλά αργά ή γρήγορα,λιγότερο ή περισσότερο δύσκολα,θα τα αντιπαλέψεις.
Ο θάνατος είναι τόσο δεδομένος όσο και η ύπαρξη,και όσο κι αν τον αρνιέσαι στην αρχή, κάποτε θα τον δεχτείς.
Η εξαφάνιση είναι ο πιο δύσκολος,ο πιο επώδυνος αποχωρισμός.
Χειρότερος από τον πιο απροσδόκητο ή τον πιο βασανιστικό θάνατο.
Όταν τα χρόνια περνάνε και ο δικός σου άνθρωπος,νεκρός ή ζωντανός δεν βρίσκεται,ο πόνος σου δεν τελειώνει ποτέ.Βασανίζεσαι από συναισθήματα που εναλλάσσονται:απόγνωση,θλίψη,ενοχή,ελπίδα και πάλι απόγνωση.
Χρονικά εμφανίζονται κάπως έτσι:
Τα πρώτα 24ωρα απλά αγωνιάς-η σκέψη ότι μπορεί να μην βρεθεί ούτε καν περνά από το μυαλό σου.Λες "δε μπορεί,κάπου θα βρεθεί,σήμερα,αύριο".Κρέμεσαι από τηλέφωνα και από χείλια,στους δρόμους που κυκλοφορείς τα μάτια σου ερευνούν κάθε γωνία,ψάχνεις συνέχεια και ελπίζεις και περιμένεις.Σκέφτεσαι τί θα του πείς όταν θα συναντηθείτε,πώς θα του φερθείς.
Τις επόμενες ημέρες η αναμονή σε σπάζει.Δεν κοιμάσαι,όσο δεν ξέρεις πού κοιμάται ο δικός σου άνθρωπος.Πρώτη φορά με τρόμο σκέφτεσαι την περίπτωση να μην τον βρεις ποτέ,αλλά τούτη η σκέψη είναι αβάσταχτη.Η σιγουριά ότι ο άνθρωπός σου ζει εξασθενεί.Στο μυαλό σου γεννιούνται τα πιό σκληρά σενάρια και σε βασανίζουν.Γίνεσαι ολόκληρος ένα μεγάλο μάτι,που προσπαθεί με αγωνία να κοιτάξει-στο σπίτι,στους δρόμους,σε χωράφια,οπουδήποτε-και να διακρίνει τι συνέβει.Αντιμετωπίζεις με φριχτή καχυποψία τους πάντες,κοντινούς και μακρινούς,γνωστούς και άγνωστους.Αν πιστεύεις σε θεό,τον απαρνιέσαι.Αν δεν πιστεύεις,για πρώτη φορά του ζητάς βοήθεια.
Όσο ο καιρός περνά συμφιλιώνεσαι με την ιδέα ότι ίσως δεν ζει.Εύχεσαι πια να τον βρείς-όπως κι αν είναι,νεκρό,αρτιμελή ή κομματιασμένο,όπως,φτάνει να τον βρείς.
Όταν ούτε κι αυτή η χάρη δεν σου γίνεται,μηχανικά συνεχίζεις τη ζωή σου.Όποτε κάποιοι μαλάκες σπάζουν πλάκα μαζί σου πετώντας σου μια πληροφορία,η ελπίδα σου ξυπνάει,και μετά ξαναβουτάς στην απελπισία πιο βαθειά.Τώρα,μετά από τον πρώτο καιρό που η αναζήτηση ήταν συνυφασμένη με την ύπαρξή σου,η αντιμετώπιση είναι πιο δύσκολη.Νιώθεις ενοχές να προχωρήσεις στη ζωή,να διασκεδάσεις,να κάνεις οικογένεια ή ό,τι άλλο,γιατί το πένθος σου είναι διαρκές.
Πολύ καιρό μετά ξέρεις ότι ο δικός σου άνθρωπος δεν ζει.Κάπου μέσα σου όμως μπορεί να ζει και μια σταλιά ελπίδα.Και γι'αυτό ποτέ ο ύπνος σου δεν είναι ήρεμος.
Δεν είναι ο θάνατός του πια που σε βασανίζει.Δεν είναι το ότι δεν θα τον θάψεις ,ούτε που δεν θα τον δεις για τελευταία φορά.
Είναι η αβάσταχτη άγνοια του τι ακριβώς συνέβη στον άνθρωπό σου.
Είναι η φριχτή σκέψη ότι κάποιοι ξέρουν,αλλά έχουν αποφασίσει εσύ να μη μάθεις ποτέ.
Δεν είναι μόνο πόνος,είναι οργή γι'αυτούς που περιγελούν τη δυστυχία σου και μίσος για όσους αμέτρητες φορές σε κορόιδεψαν με το να σε στέλνουν άσκοπα από εδώ και από εκεί,και για μια ολόκληρη κωλόπολη που το συγχισμένο σου μυαλό όσο δεν ησυχάζει,πάντα θα πιστεύει-άδικα ναι,το ξέρω-ότι συνομώτησε.
Δεν θα βάλω στο μπλογκ μου μπανερακι για τον Άλεξ.Άλλωστε το έχουν ήδη κάνει πολλοί.Η ιστορία του και της μητέρας του είναι τραγική,και μπορώ να το νιώσω απόλυτα,αλλά δυστυχώς δεν είναι η μόνη.Πολλά σπίτια υπομένουν για χρόνια έναν απαράλλαχτο πόνο.Η δική μου οικογένεια αναζητά αγαπημένο πρόσωπο 6 χρόνια τώρα,και κάποιοι άλλοι πολλά περισσότερα.
Εγώ θα έλεγα "βρείτε τον κάθε Άλεξ''.
Αλλά όχι χωνεμένο.
Γιατί μερικά πράγματα δεν χωνεύονται.
Είναι πολύ δύσκολο να αποχωρίζεσαι αγαπημένο πρόσωπο,με τον όποιο τρόπο,και κάθε άνθρωπος το ξέρει.
Μπορεί να είναι χωρισμός.Μπορεί να είναι θάνατος,ξαφνικός ή αργός.
Αλλά αργά ή γρήγορα,λιγότερο ή περισσότερο δύσκολα,θα τα αντιπαλέψεις.
Ο θάνατος είναι τόσο δεδομένος όσο και η ύπαρξη,και όσο κι αν τον αρνιέσαι στην αρχή, κάποτε θα τον δεχτείς.
Η εξαφάνιση είναι ο πιο δύσκολος,ο πιο επώδυνος αποχωρισμός.
Χειρότερος από τον πιο απροσδόκητο ή τον πιο βασανιστικό θάνατο.
Όταν τα χρόνια περνάνε και ο δικός σου άνθρωπος,νεκρός ή ζωντανός δεν βρίσκεται,ο πόνος σου δεν τελειώνει ποτέ.Βασανίζεσαι από συναισθήματα που εναλλάσσονται:απόγνωση,θλίψη,ενοχή,ελπίδα και πάλι απόγνωση.
Χρονικά εμφανίζονται κάπως έτσι:
Τα πρώτα 24ωρα απλά αγωνιάς-η σκέψη ότι μπορεί να μην βρεθεί ούτε καν περνά από το μυαλό σου.Λες "δε μπορεί,κάπου θα βρεθεί,σήμερα,αύριο".Κρέμεσαι από τηλέφωνα και από χείλια,στους δρόμους που κυκλοφορείς τα μάτια σου ερευνούν κάθε γωνία,ψάχνεις συνέχεια και ελπίζεις και περιμένεις.Σκέφτεσαι τί θα του πείς όταν θα συναντηθείτε,πώς θα του φερθείς.
Τις επόμενες ημέρες η αναμονή σε σπάζει.Δεν κοιμάσαι,όσο δεν ξέρεις πού κοιμάται ο δικός σου άνθρωπος.Πρώτη φορά με τρόμο σκέφτεσαι την περίπτωση να μην τον βρεις ποτέ,αλλά τούτη η σκέψη είναι αβάσταχτη.Η σιγουριά ότι ο άνθρωπός σου ζει εξασθενεί.Στο μυαλό σου γεννιούνται τα πιό σκληρά σενάρια και σε βασανίζουν.Γίνεσαι ολόκληρος ένα μεγάλο μάτι,που προσπαθεί με αγωνία να κοιτάξει-στο σπίτι,στους δρόμους,σε χωράφια,οπουδήποτε-και να διακρίνει τι συνέβει.Αντιμετωπίζεις με φριχτή καχυποψία τους πάντες,κοντινούς και μακρινούς,γνωστούς και άγνωστους.Αν πιστεύεις σε θεό,τον απαρνιέσαι.Αν δεν πιστεύεις,για πρώτη φορά του ζητάς βοήθεια.
Όσο ο καιρός περνά συμφιλιώνεσαι με την ιδέα ότι ίσως δεν ζει.Εύχεσαι πια να τον βρείς-όπως κι αν είναι,νεκρό,αρτιμελή ή κομματιασμένο,όπως,φτάνει να τον βρείς.
Όταν ούτε κι αυτή η χάρη δεν σου γίνεται,μηχανικά συνεχίζεις τη ζωή σου.Όποτε κάποιοι μαλάκες σπάζουν πλάκα μαζί σου πετώντας σου μια πληροφορία,η ελπίδα σου ξυπνάει,και μετά ξαναβουτάς στην απελπισία πιο βαθειά.Τώρα,μετά από τον πρώτο καιρό που η αναζήτηση ήταν συνυφασμένη με την ύπαρξή σου,η αντιμετώπιση είναι πιο δύσκολη.Νιώθεις ενοχές να προχωρήσεις στη ζωή,να διασκεδάσεις,να κάνεις οικογένεια ή ό,τι άλλο,γιατί το πένθος σου είναι διαρκές.
Πολύ καιρό μετά ξέρεις ότι ο δικός σου άνθρωπος δεν ζει.Κάπου μέσα σου όμως μπορεί να ζει και μια σταλιά ελπίδα.Και γι'αυτό ποτέ ο ύπνος σου δεν είναι ήρεμος.
Δεν είναι ο θάνατός του πια που σε βασανίζει.Δεν είναι το ότι δεν θα τον θάψεις ,ούτε που δεν θα τον δεις για τελευταία φορά.
Είναι η αβάσταχτη άγνοια του τι ακριβώς συνέβη στον άνθρωπό σου.
Είναι η φριχτή σκέψη ότι κάποιοι ξέρουν,αλλά έχουν αποφασίσει εσύ να μη μάθεις ποτέ.
Δεν είναι μόνο πόνος,είναι οργή γι'αυτούς που περιγελούν τη δυστυχία σου και μίσος για όσους αμέτρητες φορές σε κορόιδεψαν με το να σε στέλνουν άσκοπα από εδώ και από εκεί,και για μια ολόκληρη κωλόπολη που το συγχισμένο σου μυαλό όσο δεν ησυχάζει,πάντα θα πιστεύει-άδικα ναι,το ξέρω-ότι συνομώτησε.
Δεν θα βάλω στο μπλογκ μου μπανερακι για τον Άλεξ.Άλλωστε το έχουν ήδη κάνει πολλοί.Η ιστορία του και της μητέρας του είναι τραγική,και μπορώ να το νιώσω απόλυτα,αλλά δυστυχώς δεν είναι η μόνη.Πολλά σπίτια υπομένουν για χρόνια έναν απαράλλαχτο πόνο.Η δική μου οικογένεια αναζητά αγαπημένο πρόσωπο 6 χρόνια τώρα,και κάποιοι άλλοι πολλά περισσότερα.
Εγώ θα έλεγα "βρείτε τον κάθε Άλεξ''.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
