...δεν ξέρω ποια θα είναι.Στην πραγματικότητα δεν έχω ιδέα.
Πολύ πριν από τις πυρκαγιές-πριν από το καλοκαίρι δηλαδή-είχα πάρει μια ξεκάθαρη απόφαση:θα ψήφιζα ένα μικρό κόμμα.
Μετά το κακό,όλα έχουν περιπλακεί στο κεφάλι μου.Στην αρχή και εν θερμώ αποφάσισα την αποχή.Όχι αποχή opws Ameriki,γιατί "δεν ασχολούμαι εγώ με αυτά",αλλά επειδή βρέθηκα μπροστά σε αδιέξοδο:δεν μπορώ να ψηφίσω το κόμμα που κυβερνά(καλά,δε θα το ψήφιζα έτσι κι αλλιώς),αλλά ούτε κανέναν από τους υπόλοιπους που πώς να το κάνουμε,μια μικρή χαρούλα την έχουνε γι'αυτό που έγινε,μια που δε μπορεί,κάποια ψηφαλάκια παραπάνω θα τους αποφέρει.Οπότε;
Υποστήριξα την απόφασή μου και σε δυό τρία μπλογκς.Ο Έμπορας μου σύστησε κι ένα ενδιαφέρον άρθρο.Παρ'όλα αυτά επέμεινα.
Τώρα,λίγες μέρες μετά,δεν είμαι σίγουρη.
Για να συνοψίσω,
-Δεν μπορώ να ψηφίσω ΝΔ
-Δεν μπορώ να ψηφίσω ΠΑΣΟΚ
-Ούτε ΚΚΕ,ΛΑΟΣ ή ΣΥΡΙΖΑ ή όποιο άλλο που αντιμετωπίζει την καταστροφή ως βούτυρο στο ψωμί του.
-Δεν ξέρω ποιό μικρό κόμμα να διαλέξω,γιατί δε γνωρίζω τις θέσεις τους.Όλα τα ΜΜΕ προωθούν μόνο από δικομματισμό εως πεντακομματισμό το πολύ.
-Η ιδέα της αποχής έχει ήδη απορριφθεί,μετά από περισσότερη σκέψη.Ολική αποχή δεν πρόκειται να υπάρξει.Οι κομματική πίστη είναι τόσο βαθειά ριζωμένη στους περισσότερους,όσο και η θρησκευτική,δεν παλεύεται.
Δεν ξέρω τί θα κάνω.
Το μόνο που ξέρω είναι ότι δεν ξέρω που να ρίξω την ούτως ή άλλως άχρηστη ψήφο μου-τούτη τη φορά,πιο άχρηστη από ποτέ.
Παρασκευή 31 Αυγούστου 2007
Τρίτη 28 Αυγούστου 2007
Τραγελαφικά
"Τετάρτη 29 Αυγούστου, στις 7 η ώρα το απόγευμα θα συγκεντρωθούμε όλοι στην πλατεία Συντάγματος αλλά και σε κάθε κεντρική πλατεία κάθε πόλης σε ολόκληρη τη χώρα. Φορώντας μαύρα. ΒΟΥΒΗ ΟΡΓΗ. ΕΚΚΩΦΑΝΤΙΚΗ ΣΙΩΠΗ. Αποδοκιμάζουμε χωρίς συνθήματα και πολύχρωμες σημαίες. Πενθούμε για την απώλεια των συνανθρώπων μας χωρίς να συνδέουμε την πρωτοφανή περιβαλλοντική καταστροφή με προεκλογικές σκοπιμότητες. Δίνουμε το παρόν και στεκόμαστε απειλητικά απέναντι σε οποιονδήποτε επιχειρήσει να εκμεταλλευτεί την τραγωδία για οποιοδήποτε όφελος. ΤΟ ΠΟΤΗΡΙ ΞΕΧΕΙΛΙΣΕ. Διαδώστε το."
Να πάτε, και αν το παίξετε κάπως έτσι
αυξάνονται δραματικά οι πιθανότητες να μη φάνε κάποιοι το βράδυ από τη θλίψη τους.
Απαξιώνω και λαϊκίζω;
Ακριβώς.
Να πάτε, και αν το παίξετε κάπως έτσι
αυξάνονται δραματικά οι πιθανότητες να μη φάνε κάποιοι το βράδυ από τη θλίψη τους.
Απαξιώνω και λαϊκίζω;
Ακριβώς.
Δευτέρα 27 Αυγούστου 2007
Κυριακή 26 Αυγούστου 2007
Δε γίνεται πιο κάτω από δω...
Δεν έχει πιο κάτω.Δεν έχει χειρότερο.
Για πρώτη φορά στη ζωή σας πρέπει να το σκεφτείτε,πρέπει να το καταλάβετε.
Δεν έχει πιο κάτω από αυτό τον πάτο,μαλάκες μου.Πάρτε το χαμπάρι.
Υ.Γ. Και χέστηκα για τα αρχαία και για τα μουσεία.
Τρίτη 7 Αυγούστου 2007
Book Story
Αν με προβλημάτισε έντονα κάτι σε όλον αυτό τον ξεσηκωμό για ένα σχολικό βιβλίο,αυτό αναμφίβολα δεν είναι:
Στα 12 χρόνια της μαθητικής μου ζωής δεν διδάχτηκα πουθενά για Μακεδονικό αγώνα,Μικρασιατική καταστροφή,Α' και Β' παγκόσμιο πόλεμο ή τον εμφύλιο στην Ελλάδα.Ό,τι θέλησα και χρειάστηκε να μάθω,το έμαθα διαβάζοντας ή ακούγοντας.
Δε νομίζω ότι στερούμαι "ιστορικής μνήμης" ή "εθνικής συνείδησης"-στο βαθμό που εγώ αποφασίζω να διαθέτω.
Αυτό που πιο πολύ από ο,τιδήποτε με προβλημάτισε,είναι η επιρροή των πολιτικών-κομματικών οντοτήτων και των ΜΜΕ σε μια τέτοια υπόθεση όπως η συγγραφή ενός σχολικού βιβλίου(ακόμα και αν πρόκειται για το βιβλίο της ιστορίας).
Η εμπλοκή μικροκομματικών πολιτικών στα θέματα της παιδείας είναι από τα χειρότερα που μπορούν να συμβούν σε ένα τόπο και πάντοτε με αηδίαζε-πάρτε για παράδειγμα την ύπαρξη(μόνο την ύπαρξη,δεν τολμώ να αναφερθώ στη δράση)των φοιτητικών παρατάξεων στις σχολές.
Αυτό είναι που με πειράζει-η ασυδοσία που έχει δοθεί στα κομματικά συμφέροντα να ασελγούν στα ζητήματα της παιδείας και κανείς να μην αντιδρά γι'αυτό.Και για να μην παρεξηγηθώ,δεν εννοώ τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο πέρα από το ότι κάθε φορά που θα γράφεται ένα βιβλίο,κάποιοι πορωμένοι(αριστεροί,δεξιοί,εθνικιστές,όποιοι να 'ναι),θα δράττωνται της ευκαιρίας να στριμώξουν στη γωνία την όποια κυβέρνηση του όποιου καθεστώτος,με απώτερο στόχο πολιτικό κέρδος και μόνο.
Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι τα επόμενα βήματα της απελπισίας,που προκαλούν γέλια και κλάμματα.Ναι μεν δεν απομακρυνόμαστε από τη φιλοσοφία συγγραφής του βιβλίου(καλώς),αλλά άντε να σας κάνουμε το χατήρι και να δώσουμε μια σταγόνα στόμφο στις επίμαχες εκφράσεις(κακώς).Ναι μεν παραμένουμε αποστασιοποιημένοι από τις τραγικές περιγραφές και τις λεπτομερείς αναφορές(καλώς),αλλά πάρτε κι ένα "Ματωμένα Χώματα" να έχετε(κακώς).Δεν υποχωρούμε,αλλά τελικά σας δίνουμε ένα χαπάκι για εκεί που σας πόνεσε.Όχι όποιο χαπάκι να 'ναι,μόνο το συγκεκριμένο.Από τόσα βιβλία που έχουνε γραφτεί για τόσες ιστορικές περιόδους,θα πάρετε αυτό.
Μιλάμε για πολλά σκατά.
Όσο για κάποιους δικτυακούς τόπους όπως το Αντίβαρο,λυπάμαι αλλά έχω μια δυσκολία στο να πάρω στα σοβαρά κάποιον που δηλώνει υπέρμαχος του πολυτονικού,και συμπεριλαμβάνει στη λίστα των "λαθών" και τα τυπογραφικά ακόμη λάθη,σε μια προσπάθεια να διογκώσει περισσότερο το μειονέκτημα που του προσάπτει.
Θα μπορούσα ίσως να κατανοήσω σ'ένα βαθμό το παράπονο των προσφύγων.Όσων ζούνε,της πρώτης γενιάς.Όσων ζήσανε τα γεγονότα και πέρασαν δύσκολες στιγμές.Αλλά μόνο αυτούς.Και μόνο σ'ένα βαθμό.Κατάγομαι από πρόσφυγες,αλλά ποτέ δεν υποχρεώθηκα σε "διατήρηση μνήμης".Ούτε καν σε "διαμόρφωση φρονήματος".
- η παράλειψη αναφοράς σε λεπτομέρειες ή ακόμα και σε ολόκληρα κεφάλαια ιστορικών γεγονότων.Θεωρώ περιττό να σχολιάσω πως μια τεράστια χρονική περίοδος πλούσια σε γεγονότα δεν είναι δυνατό να παρουσιαστεί ατόφια σ'ένα βιβλίο για δωδεκάχρονα παιδάκια,και να αναλυθεί χωρίς περικοπές μέσα σε μια σχολική σεζόν.
Στα 12 χρόνια της μαθητικής μου ζωής δεν διδάχτηκα πουθενά για Μακεδονικό αγώνα,Μικρασιατική καταστροφή,Α' και Β' παγκόσμιο πόλεμο ή τον εμφύλιο στην Ελλάδα.Ό,τι θέλησα και χρειάστηκε να μάθω,το έμαθα διαβάζοντας ή ακούγοντας.
Δε νομίζω ότι στερούμαι "ιστορικής μνήμης" ή "εθνικής συνείδησης"-στο βαθμό που εγώ αποφασίζω να διαθέτω.
- η "υποβάθμιση"-την οποία δεν ενστερνίζομαι-της βαρύτητας των γεγονότων.Για παράδειγμα η λέξη "συνωστισμός" σημαίνει αυτό ακριβώς που σημαίνει:στρίμωγμα πολλών ανθρώπων σ'ένα σχετικά περιορισμένο χώρο.Η λέξη δεν καταργεί το γεγονός ούτε τη σοβαρότητά του.Το ίδιο και για τις λέξεις "διχοτόμηση" και "ζήτημα".Όλα αυτά είναι τουλάχιστον μαλακίες.
- η παράλειψη αναφοράς στο ρόλο της εκκλησίας ή στο "κρυφό σχολειό".Προσωπικά προτιμώ την αλήθεια που θα με κάνει λιγότερο "πατριώτισσα"από το ψέμα που θα με μετατρέψει σε "εθνικίστρια".Αν τα κρυφά σχολεία δεν υπήρξαν τελικά ή έστω όχι στην έκταση που τόσα χρόνια νομίζαμε,νιώθω πολύ μαλάκας που δεν το ήξερα γιατί δεν με άφηναν να το μάθω.
Αυτό που πιο πολύ από ο,τιδήποτε με προβλημάτισε,είναι η επιρροή των πολιτικών-κομματικών οντοτήτων και των ΜΜΕ σε μια τέτοια υπόθεση όπως η συγγραφή ενός σχολικού βιβλίου(ακόμα και αν πρόκειται για το βιβλίο της ιστορίας).
Η εμπλοκή μικροκομματικών πολιτικών στα θέματα της παιδείας είναι από τα χειρότερα που μπορούν να συμβούν σε ένα τόπο και πάντοτε με αηδίαζε-πάρτε για παράδειγμα την ύπαρξη(μόνο την ύπαρξη,δεν τολμώ να αναφερθώ στη δράση)των φοιτητικών παρατάξεων στις σχολές.
Αυτό είναι που με πειράζει-η ασυδοσία που έχει δοθεί στα κομματικά συμφέροντα να ασελγούν στα ζητήματα της παιδείας και κανείς να μην αντιδρά γι'αυτό.Και για να μην παρεξηγηθώ,δεν εννοώ τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο πέρα από το ότι κάθε φορά που θα γράφεται ένα βιβλίο,κάποιοι πορωμένοι(αριστεροί,δεξιοί,εθνικιστές,όποιοι να 'ναι),θα δράττωνται της ευκαιρίας να στριμώξουν στη γωνία την όποια κυβέρνηση του όποιου καθεστώτος,με απώτερο στόχο πολιτικό κέρδος και μόνο.
Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι τα επόμενα βήματα της απελπισίας,που προκαλούν γέλια και κλάμματα.Ναι μεν δεν απομακρυνόμαστε από τη φιλοσοφία συγγραφής του βιβλίου(καλώς),αλλά άντε να σας κάνουμε το χατήρι και να δώσουμε μια σταγόνα στόμφο στις επίμαχες εκφράσεις(κακώς).Ναι μεν παραμένουμε αποστασιοποιημένοι από τις τραγικές περιγραφές και τις λεπτομερείς αναφορές(καλώς),αλλά πάρτε κι ένα "Ματωμένα Χώματα" να έχετε(κακώς).Δεν υποχωρούμε,αλλά τελικά σας δίνουμε ένα χαπάκι για εκεί που σας πόνεσε.Όχι όποιο χαπάκι να 'ναι,μόνο το συγκεκριμένο.Από τόσα βιβλία που έχουνε γραφτεί για τόσες ιστορικές περιόδους,θα πάρετε αυτό.
Μιλάμε για πολλά σκατά.
Όσο για κάποιους δικτυακούς τόπους όπως το Αντίβαρο,λυπάμαι αλλά έχω μια δυσκολία στο να πάρω στα σοβαρά κάποιον που δηλώνει υπέρμαχος του πολυτονικού,και συμπεριλαμβάνει στη λίστα των "λαθών" και τα τυπογραφικά ακόμη λάθη,σε μια προσπάθεια να διογκώσει περισσότερο το μειονέκτημα που του προσάπτει.
Θα μπορούσα ίσως να κατανοήσω σ'ένα βαθμό το παράπονο των προσφύγων.Όσων ζούνε,της πρώτης γενιάς.Όσων ζήσανε τα γεγονότα και πέρασαν δύσκολες στιγμές.Αλλά μόνο αυτούς.Και μόνο σ'ένα βαθμό.Κατάγομαι από πρόσφυγες,αλλά ποτέ δεν υποχρεώθηκα σε "διατήρηση μνήμης".Ούτε καν σε "διαμόρφωση φρονήματος".
Τρίτη 31 Ιουλίου 2007
Για όλους τους Άλεξ
Παλιό το θέμα, παρωχυμένο,ενδεχομένως και ξεχασμένο.
Αλλά όχι χωνεμένο.
Γιατί μερικά πράγματα δεν χωνεύονται.
Είναι πολύ δύσκολο να αποχωρίζεσαι αγαπημένο πρόσωπο,με τον όποιο τρόπο,και κάθε άνθρωπος το ξέρει.
Μπορεί να είναι χωρισμός.Μπορεί να είναι θάνατος,ξαφνικός ή αργός.
Αλλά αργά ή γρήγορα,λιγότερο ή περισσότερο δύσκολα,θα τα αντιπαλέψεις.
Ο θάνατος είναι τόσο δεδομένος όσο και η ύπαρξη,και όσο κι αν τον αρνιέσαι στην αρχή, κάποτε θα τον δεχτείς.
Η εξαφάνιση είναι ο πιο δύσκολος,ο πιο επώδυνος αποχωρισμός.
Χειρότερος από τον πιο απροσδόκητο ή τον πιο βασανιστικό θάνατο.
Όταν τα χρόνια περνάνε και ο δικός σου άνθρωπος,νεκρός ή ζωντανός δεν βρίσκεται,ο πόνος σου δεν τελειώνει ποτέ.Βασανίζεσαι από συναισθήματα που εναλλάσσονται:απόγνωση,θλίψη,ενοχή,ελπίδα και πάλι απόγνωση.
Χρονικά εμφανίζονται κάπως έτσι:
Τα πρώτα 24ωρα απλά αγωνιάς-η σκέψη ότι μπορεί να μην βρεθεί ούτε καν περνά από το μυαλό σου.Λες "δε μπορεί,κάπου θα βρεθεί,σήμερα,αύριο".Κρέμεσαι από τηλέφωνα και από χείλια,στους δρόμους που κυκλοφορείς τα μάτια σου ερευνούν κάθε γωνία,ψάχνεις συνέχεια και ελπίζεις και περιμένεις.Σκέφτεσαι τί θα του πείς όταν θα συναντηθείτε,πώς θα του φερθείς.
Τις επόμενες ημέρες η αναμονή σε σπάζει.Δεν κοιμάσαι,όσο δεν ξέρεις πού κοιμάται ο δικός σου άνθρωπος.Πρώτη φορά με τρόμο σκέφτεσαι την περίπτωση να μην τον βρεις ποτέ,αλλά τούτη η σκέψη είναι αβάσταχτη.Η σιγουριά ότι ο άνθρωπός σου ζει εξασθενεί.Στο μυαλό σου γεννιούνται τα πιό σκληρά σενάρια και σε βασανίζουν.Γίνεσαι ολόκληρος ένα μεγάλο μάτι,που προσπαθεί με αγωνία να κοιτάξει-στο σπίτι,στους δρόμους,σε χωράφια,οπουδήποτε-και να διακρίνει τι συνέβει.Αντιμετωπίζεις με φριχτή καχυποψία τους πάντες,κοντινούς και μακρινούς,γνωστούς και άγνωστους.Αν πιστεύεις σε θεό,τον απαρνιέσαι.Αν δεν πιστεύεις,για πρώτη φορά του ζητάς βοήθεια.
Όσο ο καιρός περνά συμφιλιώνεσαι με την ιδέα ότι ίσως δεν ζει.Εύχεσαι πια να τον βρείς-όπως κι αν είναι,νεκρό,αρτιμελή ή κομματιασμένο,όπως,φτάνει να τον βρείς.
Όταν ούτε κι αυτή η χάρη δεν σου γίνεται,μηχανικά συνεχίζεις τη ζωή σου.Όποτε κάποιοι μαλάκες σπάζουν πλάκα μαζί σου πετώντας σου μια πληροφορία,η ελπίδα σου ξυπνάει,και μετά ξαναβουτάς στην απελπισία πιο βαθειά.Τώρα,μετά από τον πρώτο καιρό που η αναζήτηση ήταν συνυφασμένη με την ύπαρξή σου,η αντιμετώπιση είναι πιο δύσκολη.Νιώθεις ενοχές να προχωρήσεις στη ζωή,να διασκεδάσεις,να κάνεις οικογένεια ή ό,τι άλλο,γιατί το πένθος σου είναι διαρκές.
Πολύ καιρό μετά ξέρεις ότι ο δικός σου άνθρωπος δεν ζει.Κάπου μέσα σου όμως μπορεί να ζει και μια σταλιά ελπίδα.Και γι'αυτό ποτέ ο ύπνος σου δεν είναι ήρεμος.
Δεν είναι ο θάνατός του πια που σε βασανίζει.Δεν είναι το ότι δεν θα τον θάψεις ,ούτε που δεν θα τον δεις για τελευταία φορά.
Είναι η αβάσταχτη άγνοια του τι ακριβώς συνέβη στον άνθρωπό σου.
Είναι η φριχτή σκέψη ότι κάποιοι ξέρουν,αλλά έχουν αποφασίσει εσύ να μη μάθεις ποτέ.
Δεν είναι μόνο πόνος,είναι οργή γι'αυτούς που περιγελούν τη δυστυχία σου και μίσος για όσους αμέτρητες φορές σε κορόιδεψαν με το να σε στέλνουν άσκοπα από εδώ και από εκεί,και για μια ολόκληρη κωλόπολη που το συγχισμένο σου μυαλό όσο δεν ησυχάζει,πάντα θα πιστεύει-άδικα ναι,το ξέρω-ότι συνομώτησε.
Δεν θα βάλω στο μπλογκ μου μπανερακι για τον Άλεξ.Άλλωστε το έχουν ήδη κάνει πολλοί.Η ιστορία του και της μητέρας του είναι τραγική,και μπορώ να το νιώσω απόλυτα,αλλά δυστυχώς δεν είναι η μόνη.Πολλά σπίτια υπομένουν για χρόνια έναν απαράλλαχτο πόνο.Η δική μου οικογένεια αναζητά αγαπημένο πρόσωπο 6 χρόνια τώρα,και κάποιοι άλλοι πολλά περισσότερα.
Εγώ θα έλεγα "βρείτε τον κάθε Άλεξ''.
Αλλά όχι χωνεμένο.
Γιατί μερικά πράγματα δεν χωνεύονται.
Είναι πολύ δύσκολο να αποχωρίζεσαι αγαπημένο πρόσωπο,με τον όποιο τρόπο,και κάθε άνθρωπος το ξέρει.
Μπορεί να είναι χωρισμός.Μπορεί να είναι θάνατος,ξαφνικός ή αργός.
Αλλά αργά ή γρήγορα,λιγότερο ή περισσότερο δύσκολα,θα τα αντιπαλέψεις.
Ο θάνατος είναι τόσο δεδομένος όσο και η ύπαρξη,και όσο κι αν τον αρνιέσαι στην αρχή, κάποτε θα τον δεχτείς.
Η εξαφάνιση είναι ο πιο δύσκολος,ο πιο επώδυνος αποχωρισμός.
Χειρότερος από τον πιο απροσδόκητο ή τον πιο βασανιστικό θάνατο.
Όταν τα χρόνια περνάνε και ο δικός σου άνθρωπος,νεκρός ή ζωντανός δεν βρίσκεται,ο πόνος σου δεν τελειώνει ποτέ.Βασανίζεσαι από συναισθήματα που εναλλάσσονται:απόγνωση,θλίψη,ενοχή,ελπίδα και πάλι απόγνωση.
Χρονικά εμφανίζονται κάπως έτσι:
Τα πρώτα 24ωρα απλά αγωνιάς-η σκέψη ότι μπορεί να μην βρεθεί ούτε καν περνά από το μυαλό σου.Λες "δε μπορεί,κάπου θα βρεθεί,σήμερα,αύριο".Κρέμεσαι από τηλέφωνα και από χείλια,στους δρόμους που κυκλοφορείς τα μάτια σου ερευνούν κάθε γωνία,ψάχνεις συνέχεια και ελπίζεις και περιμένεις.Σκέφτεσαι τί θα του πείς όταν θα συναντηθείτε,πώς θα του φερθείς.
Τις επόμενες ημέρες η αναμονή σε σπάζει.Δεν κοιμάσαι,όσο δεν ξέρεις πού κοιμάται ο δικός σου άνθρωπος.Πρώτη φορά με τρόμο σκέφτεσαι την περίπτωση να μην τον βρεις ποτέ,αλλά τούτη η σκέψη είναι αβάσταχτη.Η σιγουριά ότι ο άνθρωπός σου ζει εξασθενεί.Στο μυαλό σου γεννιούνται τα πιό σκληρά σενάρια και σε βασανίζουν.Γίνεσαι ολόκληρος ένα μεγάλο μάτι,που προσπαθεί με αγωνία να κοιτάξει-στο σπίτι,στους δρόμους,σε χωράφια,οπουδήποτε-και να διακρίνει τι συνέβει.Αντιμετωπίζεις με φριχτή καχυποψία τους πάντες,κοντινούς και μακρινούς,γνωστούς και άγνωστους.Αν πιστεύεις σε θεό,τον απαρνιέσαι.Αν δεν πιστεύεις,για πρώτη φορά του ζητάς βοήθεια.
Όσο ο καιρός περνά συμφιλιώνεσαι με την ιδέα ότι ίσως δεν ζει.Εύχεσαι πια να τον βρείς-όπως κι αν είναι,νεκρό,αρτιμελή ή κομματιασμένο,όπως,φτάνει να τον βρείς.
Όταν ούτε κι αυτή η χάρη δεν σου γίνεται,μηχανικά συνεχίζεις τη ζωή σου.Όποτε κάποιοι μαλάκες σπάζουν πλάκα μαζί σου πετώντας σου μια πληροφορία,η ελπίδα σου ξυπνάει,και μετά ξαναβουτάς στην απελπισία πιο βαθειά.Τώρα,μετά από τον πρώτο καιρό που η αναζήτηση ήταν συνυφασμένη με την ύπαρξή σου,η αντιμετώπιση είναι πιο δύσκολη.Νιώθεις ενοχές να προχωρήσεις στη ζωή,να διασκεδάσεις,να κάνεις οικογένεια ή ό,τι άλλο,γιατί το πένθος σου είναι διαρκές.
Πολύ καιρό μετά ξέρεις ότι ο δικός σου άνθρωπος δεν ζει.Κάπου μέσα σου όμως μπορεί να ζει και μια σταλιά ελπίδα.Και γι'αυτό ποτέ ο ύπνος σου δεν είναι ήρεμος.
Δεν είναι ο θάνατός του πια που σε βασανίζει.Δεν είναι το ότι δεν θα τον θάψεις ,ούτε που δεν θα τον δεις για τελευταία φορά.
Είναι η αβάσταχτη άγνοια του τι ακριβώς συνέβη στον άνθρωπό σου.
Είναι η φριχτή σκέψη ότι κάποιοι ξέρουν,αλλά έχουν αποφασίσει εσύ να μη μάθεις ποτέ.
Δεν είναι μόνο πόνος,είναι οργή γι'αυτούς που περιγελούν τη δυστυχία σου και μίσος για όσους αμέτρητες φορές σε κορόιδεψαν με το να σε στέλνουν άσκοπα από εδώ και από εκεί,και για μια ολόκληρη κωλόπολη που το συγχισμένο σου μυαλό όσο δεν ησυχάζει,πάντα θα πιστεύει-άδικα ναι,το ξέρω-ότι συνομώτησε.
Δεν θα βάλω στο μπλογκ μου μπανερακι για τον Άλεξ.Άλλωστε το έχουν ήδη κάνει πολλοί.Η ιστορία του και της μητέρας του είναι τραγική,και μπορώ να το νιώσω απόλυτα,αλλά δυστυχώς δεν είναι η μόνη.Πολλά σπίτια υπομένουν για χρόνια έναν απαράλλαχτο πόνο.Η δική μου οικογένεια αναζητά αγαπημένο πρόσωπο 6 χρόνια τώρα,και κάποιοι άλλοι πολλά περισσότερα.
Εγώ θα έλεγα "βρείτε τον κάθε Άλεξ''.
Πέμπτη 19 Ιουλίου 2007
Τετάρτη 18 Ιουλίου 2007
Ζώα
Η αφορμή ήταν αυτή.
Πρέπει να παραδεχτώ ότι άργησα πολύ να συνηδειτοποιήσω το μέγεθος τις μαλακίας που λέγεται "τσίρκο"-μου συνέβη για πρώτη φορά στα 16 μου,όταν είδα τοιχοκολλημένες κάποιες αφίσες διαμαρτυρίας στην πόλη μου που φιλοξενούσε ένα από δαύτα.Μέχρι τότε ποτέ.
Από τότε πέρασαν 15 χρόνια, αλλά τούτα τα κινητά ψυχιατρεία εξακολουθούν να υπάρχουν και να μαζεύουν και θεατές,σε κάθε πόλη κάθε χώρας που στρατοπεδεύουν για να προσφέρουν το ανάλαφρο και χαρωπό θέαμά τους.
Δεν ξέρω πώς πρέπει να αντιμετωπίσω τους ανθρώπους που πηγαίνουν-με τα παιδιά τους-στο τσίρκο.
Είναι άνθρωποι που κανονικά τους τσακίζει ο πόνος από ένα σαπισμένο δόντι,από ένα σπασμένο μέλος.
Κανονικά κλαίνε για το σκύλο τους και για τη μάνα τους που πέθανε.
Αν το παιδάκι τους τραβήξει την ουρά του γατιού τους δεν θα το βρούν διόλου διασκεδαστικό και κανονικά θα το μαλώσουν.Θα του διδάξουν πως τα ζώα πρέπει να τα αγαπάμε.Δεν θα του διευκρινίσουν όμως ποιά ζώα ακριβώς:
-αυτά που έχουνε φυλακισμένα στο 3άρι (και ως αντάλλαγμα για τις αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης που τους προσφέρουν απαιτούν ένα χαρούμενο κούνημα της ουράς και ενα ναζιάρικο τρίψιμο για να αισθανθούν το μεγαλειώδες "με έχεις ανάγκη,είσαι εξαρτημένο από μένα") ;
-αυτά που είναι αναγκαία για την γνωστή ισορροπία του περιβάλλοντος;
Ποιά από όλα;
Γιατί υπάρχουν και κάποια ζώα που διαθέτουν νοημοσύνη παρόμοια με την ανθρώπινη (τόσο υψηλή δηλαδή) που λαχτάρησαν να ακολουθήσουν καριέρα στη show business.
Αυτά τα ζώα δεν έχουν ανάγκη την αγάπη,έχουν ανάγκη από θαυμασμό και χειροκρότημα.Κατάλαβες παιδί μου;Ναι μπαμπά.
Είναι εκπληκτικό το πόσο ταλαντούχα είναι τα ζώα.Μαθαίνουν ευκολότατα να χορεύουν,να πηδάνε μέσα από φλεγόμενα τσέρκια,να ισορροπούν πάνω σε τεντωμένα σκοινιά και όλα αυτά με μόνο κίνητρο την φιλοδοξία τους και τη απόλαυση που θα κερδίσουν από το μεζεδάκι που θα τους προσφέρει ο γεμάτος ευγνωμοσύνη εκπαιδευτής τους.
Λοιπόν δεν ξέρω πώς να αντιμετωπίσω αυτούς τους ανθρώπους.
Να σκεφτώ ότι μπουχτισμένοι απο τα dvd,τα ipod,to internet,τα κλαμπ και τα μπουζούκια,
έχουν ανάγκη κάπου κάπου από παλιά καλή παραδοσιακή ψυχαγωγία;
Να σκεφτώ ότι-όσο κι αν μου είναι δύσκολο να το συλλάβω-είναι τόσο ανώμαλοι που εκεί που χειροκροτάνε έναν ελέφαντα που κάνει απίστευτα νούμερα,την επόμενη στιγμή είναι έτοιμοι να κλάψουν για ένα κακοποιημένο παιδί;
Δεν θα ζυγίσω ποια ζωή έχει μεγαλύτερη αξία τώρα,σήμερα υπερασπίζομαι τα ζώα,όχι τους ανθρώπους.
Η κακοποίηση ζώου θα έπρεπε να κουβαλάει αρκετούς παραπάνω τόνους ενοχής,για το μόνο λόγο ότι το ζώο είναι "άλαλο" και ανυπεράσπιστο,ενώ ο άνθρωπος έχει μια έστω ελάχιστη δυνατότητα αντίδρασης ή διαμαρτυρίας.
Εδώ ένα βίντεο από τα πολλά που μπορεί κανείς πανεύκολα να βρεί,αλλά δεν εγγυώμαι ότι βλέπεται εύκολα
και μερικά άλλα εδώ
Μην ξαναπάτε-εσείς και τα βαριεστημένα κωλοπαίδια σας-σε τσίρκο.Μπας και εξαφανιστούν επιτέλους.Αν ωστόσο η ανάγκη σας για "νούμερα" είναι ακατανίκητη,διαλέξτε ένα τσίρκο με παρόμοια με εσάς ανώτερα θηλαστικά που παρουσιάζουν χιλιοφορεμένα ακροβατικά.Ή δείτε ένα δελτίο ειδήσεων.Ή μια εκπομπή τύπου Je t’ aime,το ίδιο κάνει.
Πρέπει να παραδεχτώ ότι άργησα πολύ να συνηδειτοποιήσω το μέγεθος τις μαλακίας που λέγεται "τσίρκο"-μου συνέβη για πρώτη φορά στα 16 μου,όταν είδα τοιχοκολλημένες κάποιες αφίσες διαμαρτυρίας στην πόλη μου που φιλοξενούσε ένα από δαύτα.Μέχρι τότε ποτέ.
Από τότε πέρασαν 15 χρόνια, αλλά τούτα τα κινητά ψυχιατρεία εξακολουθούν να υπάρχουν και να μαζεύουν και θεατές,σε κάθε πόλη κάθε χώρας που στρατοπεδεύουν για να προσφέρουν το ανάλαφρο και χαρωπό θέαμά τους.
Δεν ξέρω πώς πρέπει να αντιμετωπίσω τους ανθρώπους που πηγαίνουν-με τα παιδιά τους-στο τσίρκο.
Είναι άνθρωποι που κανονικά τους τσακίζει ο πόνος από ένα σαπισμένο δόντι,από ένα σπασμένο μέλος.
Κανονικά κλαίνε για το σκύλο τους και για τη μάνα τους που πέθανε.
Αν το παιδάκι τους τραβήξει την ουρά του γατιού τους δεν θα το βρούν διόλου διασκεδαστικό και κανονικά θα το μαλώσουν.Θα του διδάξουν πως τα ζώα πρέπει να τα αγαπάμε.Δεν θα του διευκρινίσουν όμως ποιά ζώα ακριβώς:
-αυτά που έχουνε φυλακισμένα στο 3άρι (και ως αντάλλαγμα για τις αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης που τους προσφέρουν απαιτούν ένα χαρούμενο κούνημα της ουράς και ενα ναζιάρικο τρίψιμο για να αισθανθούν το μεγαλειώδες "με έχεις ανάγκη,είσαι εξαρτημένο από μένα") ;
-αυτά που είναι αναγκαία για την γνωστή ισορροπία του περιβάλλοντος;
Ποιά από όλα;
Γιατί υπάρχουν και κάποια ζώα που διαθέτουν νοημοσύνη παρόμοια με την ανθρώπινη (τόσο υψηλή δηλαδή) που λαχτάρησαν να ακολουθήσουν καριέρα στη show business.
Αυτά τα ζώα δεν έχουν ανάγκη την αγάπη,έχουν ανάγκη από θαυμασμό και χειροκρότημα.Κατάλαβες παιδί μου;Ναι μπαμπά.
Είναι εκπληκτικό το πόσο ταλαντούχα είναι τα ζώα.Μαθαίνουν ευκολότατα να χορεύουν,να πηδάνε μέσα από φλεγόμενα τσέρκια,να ισορροπούν πάνω σε τεντωμένα σκοινιά και όλα αυτά με μόνο κίνητρο την φιλοδοξία τους και τη απόλαυση που θα κερδίσουν από το μεζεδάκι που θα τους προσφέρει ο γεμάτος ευγνωμοσύνη εκπαιδευτής τους.
Λοιπόν δεν ξέρω πώς να αντιμετωπίσω αυτούς τους ανθρώπους.
Να σκεφτώ ότι μπουχτισμένοι απο τα dvd,τα ipod,to internet,τα κλαμπ και τα μπουζούκια,
έχουν ανάγκη κάπου κάπου από παλιά καλή παραδοσιακή ψυχαγωγία;
Να σκεφτώ ότι-όσο κι αν μου είναι δύσκολο να το συλλάβω-είναι τόσο ανώμαλοι που εκεί που χειροκροτάνε έναν ελέφαντα που κάνει απίστευτα νούμερα,την επόμενη στιγμή είναι έτοιμοι να κλάψουν για ένα κακοποιημένο παιδί;
Δεν θα ζυγίσω ποια ζωή έχει μεγαλύτερη αξία τώρα,σήμερα υπερασπίζομαι τα ζώα,όχι τους ανθρώπους.
Η κακοποίηση ζώου θα έπρεπε να κουβαλάει αρκετούς παραπάνω τόνους ενοχής,για το μόνο λόγο ότι το ζώο είναι "άλαλο" και ανυπεράσπιστο,ενώ ο άνθρωπος έχει μια έστω ελάχιστη δυνατότητα αντίδρασης ή διαμαρτυρίας.
Εδώ ένα βίντεο από τα πολλά που μπορεί κανείς πανεύκολα να βρεί,αλλά δεν εγγυώμαι ότι βλέπεται εύκολα
και μερικά άλλα εδώ
Μην ξαναπάτε-εσείς και τα βαριεστημένα κωλοπαίδια σας-σε τσίρκο.Μπας και εξαφανιστούν επιτέλους.Αν ωστόσο η ανάγκη σας για "νούμερα" είναι ακατανίκητη,διαλέξτε ένα τσίρκο με παρόμοια με εσάς ανώτερα θηλαστικά που παρουσιάζουν χιλιοφορεμένα ακροβατικά.Ή δείτε ένα δελτίο ειδήσεων.Ή μια εκπομπή τύπου Je t’ aime,το ίδιο κάνει.
Σάββατο 14 Ιουλίου 2007
Αναίσχυντοι εκμεταλλευτές του ήλιου
Με αφορμή αυτό το δημοσίευμα στον χθεσινό Ελεύθερο Τύπο μια μικρή έρευνα με οδήγησε εδώ
Αν όλα όσα αναφέρονται στο άρθρο μοιάζουν δυσνόητα,κρατήστε μονάχα τούτη τη φράση "And if solar is viable in Germany, just imagine the efficiencies possible where the sun really shines!".Μάλλον για εμάς τους Έλληνες είναι η μπηχτή.
Λοιπόν ηλίθιοι Γερμανοί (και Ισπανοί και Πορτογάλοι) έχω να σας πω τούτο: ο ήλιος για μας είναι χρήσιμος μόνο για να μας μαυρίζει τα κορμιά και να είμαστε πιο ερωτιάρηδες,να μας ζεσταίνει απολαυστικά τις πρώτες μέρες της άνοιξης που αράζουμε στις καφετέριες και στα ουζερί και χάρη στα θερμοκήπια,δεν πεθαίνουμε το χειμώνα από την έλλειψη ντοματών,αγγουριών,μελιτζανών και λοιπών καλοκαιρινών λαχανικών.Όλα τα άλλα είναι μπούρδες.Είστε κομπλεξικοί γιατί είστε ασπρουλιάρηδες,δεν χτυπάτε 8ωρα στις καφετέριες,δεν έχετε ουζερί και δεν σας αρέσουν οι αγγουροντομάτες θερμοκηπίου.
Μια μικρή χώρα είμαστε.Δεν έχουμε οικόπεδα να χτίσουμε ένα ρημαδοεξοχικό και καίμε τα περιττά δάση για να κονομήσουμε καμιά άρτια και οικοδομήσιμη έκταση και θα σπαταλήσουμε χωράφια για να τα γεμίσουμε με κάκιστης αισθητικής καθρεφτάκια;Μα υπάρχει ρε βλάκες μεγαλύτερη ομορφιά από αυτή;(δείτε πιο πάνω,δεν μπορώ να βάλω τη φωτό εδώ δίπλα,είμαι και άσχετη).Ωραιότατοι υψικάμινοι,καπνοί,ένα θέαμα χάρμα.Να μην πω για τα οφέλη που αποκομίζουν όσοι κατοικούν εκεί γύρω.Απέκτησαν ένα βηχαλάκι από την κάπνα,μερικοί χάσανε και κάτι χωραφάκια που τους τα πήρε η ΔΕΗ,αλλά αν προσληφθούν στο εργοστάσιο,όλα αυτά θα διορθωθούν.Έτσι καταπολεμάμε και την ανεργία.Είδατε τι έξυπνοι που είμαστε;
Α,και να σας πω,κάτι τετοιες ανοησίες που λένε μερικοί
άσχετοι,από τη ζήλια τους τις λένε,που δεν καβατζώσανε κι αυτοί μια θεσούλα στο υπέροχο εργοστάσιο.
Άκου,λέει,ενέργεια από τον ήλιο.Δε φτάνει που έχουμε κάνει τα σπίτια μας καρακιτσαριά με τους απαίσιους ηλιακούς θερμοσίφωνες που κοτσάραμε στις όμορφες ταράτσες μας.Και λες και δεν μας φτάνουν αυτά,κάτι έχει πάρει το αυτί μου και για αιολική-λέει-ενέργεια.
Αν δω τη Μύκονο φυτεμένη ολούθε με ανεμιστήρια,δεν θ'αντέξω.
Θ'αναγκαστώ να πηγαίνω στις Μαλδίβες τα Σαββατοκύριακα.
Υ.Γ. εδώ
εδώ
και εδώ
ο αντίλογος,και μια ψύχραιμη άποψη,τα οποία δε θα σχολιάσω προς το παρόν γιατί το θέμα δεν το έχω ψάξει και πολύ,ομολογώ.
Παρασκευή 13 Ιουλίου 2007
Πέμπτη 12 Ιουλίου 2007
...συνέχεια από το προηγούμενο
(ένα σχόλιο με τη μορφή post)
...κάθεσαι λοιπόν στο σπίτι σου στην άκρη του χωριού,και μέσα στο δικό σου σπίτι αράζεις όπου θέλεις,φοράς ό,τι θέλεις,τρως και πίνεις ό,τι σου αρέσει και μουρμουρίζεις όποτε και όσο γουστάρεις και για ό,τι σου καπνίσει.
Δέχεσαι επισκέψεις,αλλά δεν παίρνω όρκο,μήπως όσο πιο πολλούς μουσαφιραίους μπάζεις στο σαλόνι σου,τόσο πιο πολύ φοβάσαι να μιλήσεις-μήπως κάποιον απογοητεύσεις ή δυσαρεστήσεις;
Μακάρι η μόνη ατυχία που θα σε βρει στη ζωή σου να 'ναι οι λιγοστοί επισκέπτες που θα διαβούν το κατώφλι σου.Μακάρι η μόνη δυστυχία που θα σε χτυπήσει να ΄ναι να μη διαβάζει κανείς το blog σου.Μακάρι.
Βγαίνεις βέβαια,πας καμιά βόλτα,μπαίνεις σε άλλα σπίτια,πλούσια ή φτωχά,ακούς,μιλάς,αλλά μόλις ανάψει κανένας σαματάς φεύγεις.Επιστρέφεις στο φτωχικό σου και μονολογείς "μα τι έχουν να μοιραστούν ή να μοιράσουν;"
Βολτάρεις σ'ένα πάρκο και βλέπεις κάτω περιττώματα σκύλων,είναι εκεί,μπροστά στα πόδια σου,αλλά μπορείς να αλλάξεις δρόμο και να μην τα πατήσεις.Επιστρέφεις στο φτωχικό σου και μονολογείς "γιατί ο περίπατός μου να γίνεται δρόμος μετά σκατών;"
Μπορεί να μην αγγίζεις τα σκατά,αλλά αυτά είναι εκεί έξω και δεν μπορείς να μην το πεις ότι σ'ενοχλεί η ύπαρξή τους.
Δεν με αφορά να ανακατευτώ σε καμία αντιπαράθεση.Δεν μπήκα σε κανένα σπίτι να το κάνω.
Είστε όλοι ευπρόσδεκτοι,με άδεια χέρια ή γεμάτα,με τον καλό λόγο στο στόμα ή με τον πικρό,ελεύθεροι να κάτσετε στον καναπέ μου ή στην τουαλέτα μου να με χέσετε και δεν είστε υποχρεωμένοι να φάτε τον άνοστο μουσακά μου ή να πιείτε το ξυνό κρασί μου.
Αλλά για το ποιό φαγητό με πειράζει και ποιό τζην με στενεύει,αφήστε να έχω εγώ λόγο.
Περαιτέρω συνέχεια δεν θα δοθεί.
Ειρηνικώς (και καθόλου ειρωνικώς) ,
ωκεανός.
...κάθεσαι λοιπόν στο σπίτι σου στην άκρη του χωριού,και μέσα στο δικό σου σπίτι αράζεις όπου θέλεις,φοράς ό,τι θέλεις,τρως και πίνεις ό,τι σου αρέσει και μουρμουρίζεις όποτε και όσο γουστάρεις και για ό,τι σου καπνίσει.
Δέχεσαι επισκέψεις,αλλά δεν παίρνω όρκο,μήπως όσο πιο πολλούς μουσαφιραίους μπάζεις στο σαλόνι σου,τόσο πιο πολύ φοβάσαι να μιλήσεις-μήπως κάποιον απογοητεύσεις ή δυσαρεστήσεις;
Μακάρι η μόνη ατυχία που θα σε βρει στη ζωή σου να 'ναι οι λιγοστοί επισκέπτες που θα διαβούν το κατώφλι σου.Μακάρι η μόνη δυστυχία που θα σε χτυπήσει να ΄ναι να μη διαβάζει κανείς το blog σου.Μακάρι.
Βγαίνεις βέβαια,πας καμιά βόλτα,μπαίνεις σε άλλα σπίτια,πλούσια ή φτωχά,ακούς,μιλάς,αλλά μόλις ανάψει κανένας σαματάς φεύγεις.Επιστρέφεις στο φτωχικό σου και μονολογείς "μα τι έχουν να μοιραστούν ή να μοιράσουν;"
Βολτάρεις σ'ένα πάρκο και βλέπεις κάτω περιττώματα σκύλων,είναι εκεί,μπροστά στα πόδια σου,αλλά μπορείς να αλλάξεις δρόμο και να μην τα πατήσεις.Επιστρέφεις στο φτωχικό σου και μονολογείς "γιατί ο περίπατός μου να γίνεται δρόμος μετά σκατών;"
Μπορεί να μην αγγίζεις τα σκατά,αλλά αυτά είναι εκεί έξω και δεν μπορείς να μην το πεις ότι σ'ενοχλεί η ύπαρξή τους.
Δεν με αφορά να ανακατευτώ σε καμία αντιπαράθεση.Δεν μπήκα σε κανένα σπίτι να το κάνω.
Είστε όλοι ευπρόσδεκτοι,με άδεια χέρια ή γεμάτα,με τον καλό λόγο στο στόμα ή με τον πικρό,ελεύθεροι να κάτσετε στον καναπέ μου ή στην τουαλέτα μου να με χέσετε και δεν είστε υποχρεωμένοι να φάτε τον άνοστο μουσακά μου ή να πιείτε το ξυνό κρασί μου.
Αλλά για το ποιό φαγητό με πειράζει και ποιό τζην με στενεύει,αφήστε να έχω εγώ λόγο.
Περαιτέρω συνέχεια δεν θα δοθεί.
Ειρηνικώς (και καθόλου ειρωνικώς) ,
ωκεανός.
...άλαλα τα χείλη...
... των νέων,μικρών και ασήμαντων ιστολόγων(=bloggers).
Που μόλις ήρθαν στο μπλογκοχωριό, χτίσανε το σπιτάκι τους,και πάνω που κάνανε μερικές βόλτες για να γνωρίσουνε τους γείτονες,διαπίστωσαν πως τελικά δεν είναι ένα συνηθισμένο χωριό αλλά μια εμπόλεμη ζώνη.
Πού να κάνουν τη βόλτα τους οι άμοιροι;
Βλέπουν φως σ'ένα καφενεδάκι,πάνε να μπουν και βλέπουν αυτά
Κάθονται σ'άλλο τραπεζάκι και βρίσκουν τούτα
και εκείνα
Τυχαία στο δρόμο,πέφτουνε πάνω σ'αυτό
και σ'αυτό.
Πανε στο πάρκο και συναντάνε τούτο
Είναι και καινούριοι και μπερδεύονται,"βρε μπας και είναι ο ίδιος που βρήκα και στο καφενείο;"αναρωτιούνται οι καημένοι.Άμα είσαι νέος κάπου και δεν ξέρεις,βράστα να πάνε,χάνεις τον μπούσουλα.
Απογοήτευση.Θλίψη.Απελπισία.
Και αηδία μη σου πω.
Βλέπεις σπίτια με λάβαρα σηκωμένα,για Αμαλίες,Άλεξ,Αναδασώσεις και λοιπά όμορφα διακοσμητικά,και λες δε μπορεί κάτι αγνό θα υπάρχει εδώ,αλλά δεν τολμάς να ζυγώσεις.
Εντάξει,το ξέρω.Όπου υπάρχουν άνθρωποι θα υπάρχουν και σκατά.
Δικό μου το φταίξιμο.Ποιός μου είπε να ονειρευτώ ένα καλύτερο χωριό;
... συνεχίζεται
Που μόλις ήρθαν στο μπλογκοχωριό, χτίσανε το σπιτάκι τους,και πάνω που κάνανε μερικές βόλτες για να γνωρίσουνε τους γείτονες,διαπίστωσαν πως τελικά δεν είναι ένα συνηθισμένο χωριό αλλά μια εμπόλεμη ζώνη.
Πού να κάνουν τη βόλτα τους οι άμοιροι;
Βλέπουν φως σ'ένα καφενεδάκι,πάνε να μπουν και βλέπουν αυτά
Κάθονται σ'άλλο τραπεζάκι και βρίσκουν τούτα
και εκείνα
Τυχαία στο δρόμο,πέφτουνε πάνω σ'αυτό
και σ'αυτό.
Πανε στο πάρκο και συναντάνε τούτο
Είναι και καινούριοι και μπερδεύονται,"βρε μπας και είναι ο ίδιος που βρήκα και στο καφενείο;"αναρωτιούνται οι καημένοι.Άμα είσαι νέος κάπου και δεν ξέρεις,βράστα να πάνε,χάνεις τον μπούσουλα.
Απογοήτευση.Θλίψη.Απελπισία.
Και αηδία μη σου πω.
Βλέπεις σπίτια με λάβαρα σηκωμένα,για Αμαλίες,Άλεξ,Αναδασώσεις και λοιπά όμορφα διακοσμητικά,και λες δε μπορεί κάτι αγνό θα υπάρχει εδώ,αλλά δεν τολμάς να ζυγώσεις.
Εντάξει,το ξέρω.Όπου υπάρχουν άνθρωποι θα υπάρχουν και σκατά.
Δικό μου το φταίξιμο.Ποιός μου είπε να ονειρευτώ ένα καλύτερο χωριό;
... συνεχίζεται
Τετάρτη 11 Ιουλίου 2007
Ο θεσμός των Πανελλαδικών Αντιγραφών
Στα 10-12 χρόνια σου,στο δημοτικό δηλαδή,μαθαίνεις να αντιγράφεις την άσκηση από τον διπλανό σου.Είσαστε κολλητάρια και δεν βλέπεις τίποτα κακό σ'αυτό,αντίθετα,κάπως έτσι χτίζονται οι δυνατές φιλίες.Με την αλληλεγγύη.
Στα 14-15 χρόνια σου,δοκιμάζεις το πρώτο σου σκονάκι.Για πλάκα στην αρχή ή για να αντιδράσεις στο κατεστημένο και αν διαπιστώσεις ότι τα καταφέρνεις να ξεγελάς τον καθηγητή σου,η συνήθεια γίνεται λατρεία και με μεγάλη σου χαρά ανακαλύπτεις ότι δεν χρειάζεται να μελετάς.Απορείς κιόλας που κάποιοι μαλάκες στην τάξη εξακολουθούν να το κάνουν.Μια φορά βέβαια πιάστηκες,και δεν θα το ξεχάσεις ποτέ,που ο πατέρας σου σε μάλωσε "με ρεζίλεψες ρε μαλακισμένο,ούτε ένα σκονάκι δε μπορείς να κάνεις...".Αλλά ορκίστηκες από τότε να είσαι προσεκτικός.
Στα 16-17 σου χρόνια έχεις αφήσει πίσω σου πια τις τετριμμένες μεθόδους σκονακίων και έχεις εισάγει νέες,πρωτοποριακές και ευφάνταστες-γιατί ότι είσαι γερό μυαλό είσαι, αλλά όχι και να κάθεσαι να το ξοδεύεις μελετώντας!Μάλιστα ενδεχομένως η μέθοδός σου να γίνει και διάσημη μέσω του περιοδικού schooligans
γεγονός που θα σου δώσει δύναμη για νέες ανακαλύψεις.Οι γονείς σου ανησυχούν τις ώρες που είσαι κλεισμένος στο δωμάτιό σου,όχι μήπως παίζεις WoW και δεν διαβάζεις για τις πανελλήνιες,αλλά για το αν θα καταφέρουν να σου βρούν το καλύτερο φροντιστήριο.Όχι με τους καλύτερους καθηγητές,αλλά με τα καταλληλότερα κονέ στο υπουργείο.
Και τα καταφέρνουν να σου το βρουν.Σιγά και το δύσκολο δηλαδή.Μπορεί να σκίζονται στη δουλειά για να σου το πληρώνουν,αλλά χαλάλι άμα είναι να γνωρίζεις από πριν τα θέματα των εξετάσεων.Και πάλι όμως δεν ησυχάζουν.Κι αν κάτι δεν πάει καλά;
Ευτυχώς ο βουλευτής που χρόνια τώρα γλύφει ο φτωχός μεν περήφανος δε πατέρας σου, σού έχει τη λύση.Αν κάτι δεν πάει καλά,θα το φτιάξουμε μετά.Αρκεί να χτυπήσει μερικές υπερωρίες για να μαζέψει τα λεφτά για το μικρό δωράκι των βαθμολογητών.Άντε το πολύ πολύ να κάνει και μια τρίτη δουλειά.Εσύ να είσαι καλά να παίζεις WoW και όλα τα άλλα γίνονται.
Αν στραβώσει κάτι,δεν έχεις να φοβηθείς τίποτα.Το πολύ πολύ να διασυρθούν οι βαθμολογητές του γραπτού σου,αλλά δεν πειράζει γιατί τα λεφτά τους τα έχουν πάρει.Εσύ δεν ανησυχείς μήπως μηδενιστείς,γιατί το κράτος αν μή τι άλλο είναι δίκαιο.Στην τελική θα τους πείσεις ότι κάποιοι θεότρελλοι βαθμολογητές θέλησαν να σε ευνοήσουν χωρίς να γνωρίζεις το λόγο.Η ισότητά σου με τους υπόλοιπους μαλάκες υποψήφιους που φιλοδοξούν να επιτύχουν μελετώντας και μόνο,δεν παύει ποτέ να υφίσταται.
Και να 'σαι.Περνάς στο πανεπιστήμιο.Βέβαια εσύ δεν είχες καμία προτίμηση για καμία σχολή αλλά σου διάλεξαν μία οι γονείς σου.Καλά, εκεί τώρα πια είσαι πολύ άνετος.Οι αντιγραφές είναι παιχνίδι.Εργασίες βρίσκεις έτοιμες στα φωτοτυπάδικα.Και με ένα καλό πακέτο ευρώ,σου φτιάχνει κάποιος την καλύτερη διπλωματική εργασία.Για την εξέταση δεν ανησυχείς,γιατί είσαι γραμμένος και στη φοιτητική παράταξη και οι ομόφρονες εξεταστές καθηγητές σου δεν σκοπεύουν να σε κουράσουν.
Το πτυχίο του πανεπιστημίου ήτανε για σένα ό,τι πιο εύκολο απέκτησες ως τώρα.Αλλά οι γονείς σου ποτέ δεν παύουν να ανησυχούν για σένα.Σε στέλνουν στο στρατό-όχι πολύ μακριά,εκεί δίπλα ευτυχώς,και δεν πειράζει που του πατέρα σου του έχει πια ξεραθεί το στόμα γιατί όσο σάλιο του είχε απομείνει, το πρόσφερε στον βουλευτή για να σε φέρει κοντά.
Και περιμένουν με αγωνία την ώρα που θα απολυθείς,για να προλάβεις τον διαγωνισμό του ΑΣΕΠ.Όχι δα για να προλάβεις να διαβάσεις,μη λέμε μαλακίες.Να προλάβεις,μη γίνουν εκλογές και δεν ξαναβγεί ο βουλευτής. Πήρε καταναλωτικό δάνειο και βρήκε τα λεφτά για το μικρό δωράκι των βαθμολογητών.Πας γράφεις στον ΑΣΕΠ-ή δεν πάς και καθόλου,εξαρτάται από την ισχύ του βουλευτή που έγλειψε άλλη μια φορά ο μπαμπάς σου-και σε λίγους μήνες φιγουράρεις στις λίστες των διορισθέντων.Στο μεταξύ,όταν έχεις τις μαύρες σου,μπαίνεις εδώ για να γελάσεις λίγο.
Σε λίγο καιρό είσαι διορισμένος.Συνήθως βαριέσαι τη δουλειά σου,αλλά οι γονείς σου είναι πολύ περήφανοι που τόσα χρόνια στα θρανία,τόσα φροντιστήρια και φοιτητικά έξοδα, δεν πήγανε για σένα χαμένα.
Καμιά φορά εκεί που διαβάζεις την εφημερίδα σου στη θέση για την οποία τόσο κόποιασες,αναρωτιέσαι γιατί δεν κάνει όλος ο κόσμος αυτό που έκανες εσύ.Και γιατί γκρινιάζει ο κάθε μαλάκας που ενώ διαβάζει δέκα χρόνια και συλλέγει μεταπτυχιακά και διδακτορικά, δε βρίσκει μια δουλειά της προκοπής.Δεν καταλαβαίνεις το γιατί.Το κράτος αν μή τι άλλο είναι δίκαιο.Εσένα πάντως σου 'ξηγήθηκε σπαθί.
Στα 14-15 χρόνια σου,δοκιμάζεις το πρώτο σου σκονάκι.Για πλάκα στην αρχή ή για να αντιδράσεις στο κατεστημένο και αν διαπιστώσεις ότι τα καταφέρνεις να ξεγελάς τον καθηγητή σου,η συνήθεια γίνεται λατρεία και με μεγάλη σου χαρά ανακαλύπτεις ότι δεν χρειάζεται να μελετάς.Απορείς κιόλας που κάποιοι μαλάκες στην τάξη εξακολουθούν να το κάνουν.Μια φορά βέβαια πιάστηκες,και δεν θα το ξεχάσεις ποτέ,που ο πατέρας σου σε μάλωσε "με ρεζίλεψες ρε μαλακισμένο,ούτε ένα σκονάκι δε μπορείς να κάνεις...".Αλλά ορκίστηκες από τότε να είσαι προσεκτικός.
Στα 16-17 σου χρόνια έχεις αφήσει πίσω σου πια τις τετριμμένες μεθόδους σκονακίων και έχεις εισάγει νέες,πρωτοποριακές και ευφάνταστες-γιατί ότι είσαι γερό μυαλό είσαι, αλλά όχι και να κάθεσαι να το ξοδεύεις μελετώντας!Μάλιστα ενδεχομένως η μέθοδός σου να γίνει και διάσημη μέσω του περιοδικού schooligans
γεγονός που θα σου δώσει δύναμη για νέες ανακαλύψεις.Οι γονείς σου ανησυχούν τις ώρες που είσαι κλεισμένος στο δωμάτιό σου,όχι μήπως παίζεις WoW και δεν διαβάζεις για τις πανελλήνιες,αλλά για το αν θα καταφέρουν να σου βρούν το καλύτερο φροντιστήριο.Όχι με τους καλύτερους καθηγητές,αλλά με τα καταλληλότερα κονέ στο υπουργείο.
Και τα καταφέρνουν να σου το βρουν.Σιγά και το δύσκολο δηλαδή.Μπορεί να σκίζονται στη δουλειά για να σου το πληρώνουν,αλλά χαλάλι άμα είναι να γνωρίζεις από πριν τα θέματα των εξετάσεων.Και πάλι όμως δεν ησυχάζουν.Κι αν κάτι δεν πάει καλά;
Ευτυχώς ο βουλευτής που χρόνια τώρα γλύφει ο φτωχός μεν περήφανος δε πατέρας σου, σού έχει τη λύση.Αν κάτι δεν πάει καλά,θα το φτιάξουμε μετά.Αρκεί να χτυπήσει μερικές υπερωρίες για να μαζέψει τα λεφτά για το μικρό δωράκι των βαθμολογητών.Άντε το πολύ πολύ να κάνει και μια τρίτη δουλειά.Εσύ να είσαι καλά να παίζεις WoW και όλα τα άλλα γίνονται.
Αν στραβώσει κάτι,δεν έχεις να φοβηθείς τίποτα.Το πολύ πολύ να διασυρθούν οι βαθμολογητές του γραπτού σου,αλλά δεν πειράζει γιατί τα λεφτά τους τα έχουν πάρει.Εσύ δεν ανησυχείς μήπως μηδενιστείς,γιατί το κράτος αν μή τι άλλο είναι δίκαιο.Στην τελική θα τους πείσεις ότι κάποιοι θεότρελλοι βαθμολογητές θέλησαν να σε ευνοήσουν χωρίς να γνωρίζεις το λόγο.Η ισότητά σου με τους υπόλοιπους μαλάκες υποψήφιους που φιλοδοξούν να επιτύχουν μελετώντας και μόνο,δεν παύει ποτέ να υφίσταται.
Και να 'σαι.Περνάς στο πανεπιστήμιο.Βέβαια εσύ δεν είχες καμία προτίμηση για καμία σχολή αλλά σου διάλεξαν μία οι γονείς σου.Καλά, εκεί τώρα πια είσαι πολύ άνετος.Οι αντιγραφές είναι παιχνίδι.Εργασίες βρίσκεις έτοιμες στα φωτοτυπάδικα.Και με ένα καλό πακέτο ευρώ,σου φτιάχνει κάποιος την καλύτερη διπλωματική εργασία.Για την εξέταση δεν ανησυχείς,γιατί είσαι γραμμένος και στη φοιτητική παράταξη και οι ομόφρονες εξεταστές καθηγητές σου δεν σκοπεύουν να σε κουράσουν.
Το πτυχίο του πανεπιστημίου ήτανε για σένα ό,τι πιο εύκολο απέκτησες ως τώρα.Αλλά οι γονείς σου ποτέ δεν παύουν να ανησυχούν για σένα.Σε στέλνουν στο στρατό-όχι πολύ μακριά,εκεί δίπλα ευτυχώς,και δεν πειράζει που του πατέρα σου του έχει πια ξεραθεί το στόμα γιατί όσο σάλιο του είχε απομείνει, το πρόσφερε στον βουλευτή για να σε φέρει κοντά.
Και περιμένουν με αγωνία την ώρα που θα απολυθείς,για να προλάβεις τον διαγωνισμό του ΑΣΕΠ.Όχι δα για να προλάβεις να διαβάσεις,μη λέμε μαλακίες.Να προλάβεις,μη γίνουν εκλογές και δεν ξαναβγεί ο βουλευτής. Πήρε καταναλωτικό δάνειο και βρήκε τα λεφτά για το μικρό δωράκι των βαθμολογητών.Πας γράφεις στον ΑΣΕΠ-ή δεν πάς και καθόλου,εξαρτάται από την ισχύ του βουλευτή που έγλειψε άλλη μια φορά ο μπαμπάς σου-και σε λίγους μήνες φιγουράρεις στις λίστες των διορισθέντων.Στο μεταξύ,όταν έχεις τις μαύρες σου,μπαίνεις εδώ για να γελάσεις λίγο.
Σε λίγο καιρό είσαι διορισμένος.Συνήθως βαριέσαι τη δουλειά σου,αλλά οι γονείς σου είναι πολύ περήφανοι που τόσα χρόνια στα θρανία,τόσα φροντιστήρια και φοιτητικά έξοδα, δεν πήγανε για σένα χαμένα.
Καμιά φορά εκεί που διαβάζεις την εφημερίδα σου στη θέση για την οποία τόσο κόποιασες,αναρωτιέσαι γιατί δεν κάνει όλος ο κόσμος αυτό που έκανες εσύ.Και γιατί γκρινιάζει ο κάθε μαλάκας που ενώ διαβάζει δέκα χρόνια και συλλέγει μεταπτυχιακά και διδακτορικά, δε βρίσκει μια δουλειά της προκοπής.Δεν καταλαβαίνεις το γιατί.Το κράτος αν μή τι άλλο είναι δίκαιο.Εσένα πάντως σου 'ξηγήθηκε σπαθί.
Τρίτη 10 Ιουλίου 2007
Το συναρπαστικό φετινό καλοκαίρι
Φέτος αποφάσισα να μην πάω διακοπές. Θα μείνω στο σπίτι.Όλος ο κανονικός κόσμος θα αλωνίζει Πάρους, Νάξους,Μυκόνους,Χαλκιδικές ή Αμοργούς,αλλά εμένα η ιδέα να μην πάω πουθενά δεν με φρικάρει διόλου.Αντίθετα.Είμαι πολύ περήφανη που δεν θα αφήσω την τηλεόραση του σαλονιού μου.Είμαι συνειδητοποιημένος τύπος εγώ.Τα φλέγοντα ζητήματα αυτής της χώρας απαιτούν συνεχή παρακολούθηση,είμαι τώρα να τα παρατάω για παραλίες και μπάνια;
Και εξηγούμαι πάραυτα:
-Ο Αρχιεπίσκοπος.
Ο Ποιμενάρχης είναι βαρειά άρρωστος καλοκαιριάτικα σ'ένα κρεββάτι δημόσιου νοσοκομείου κι εγώ θα τολμήσω να πάω για ηλιοθεραπεία;Κι αν εκεί που θα πάω δεν μπορώ να ενημερώνομαι για την πορεία της υγείας του;Έχω που έχω τρομάξει,γιατί ο ίδιος λέει, σαν καλός χριστιανός,αν ήρθε η ώρα να τον καλέσει ο θεός κοντά του,αυτό είναι το θέλημά του και δεν σκοπεύει να πάει κόντρα στις βουλές του Κυρίου.Γι'αυτό δεν θα πάει,λέει στο εξωτερικό.Ευτυχώς όμως έρχεται το εξωτερικό στο εσωτερικό.Κάποιοι πολύ καλοί γιατροί από τη Γερμανία κι ένας Έλληνας από την Αμερική νομίζω,αποφάσισαν να πάρουν το κρίμα στο λαιμό τους και να 'ρθουν να εξετάσουν τον κ.Χριστόδουλο έστω και παρά τη θέλησή του,γιατί σίγουρα καταλαβαίνουν πως αυτός ο άνθρωπος είναι τόσο σημαντικός και δεν πρέπει επ'ουδενί να λείψει από αυτό τον τόπο.Είμαι σίγουρη μάλιστα πως το έκαναν και αφιλοκερδώς.
-Η προεκλογική περίοδος.
Είναι εδώ,έχει έστω και άτυπα ξεκινήσει.Κι εγώ θα σηκωθώ να φύγω;Οι καημένοι οι πρόεδροι των κομμάτων και οι συν-αγωνιζόμενοι παρατρεχάμενοί τους θα τρέχουν σε πολιτείες και χωριά και θα ιδρωκοπάνε μέσα στα κοστούμια τους σε θερμοκρασίες καύσωνα,θυσιάζοντας τις δικές τους διακοπές για το καλύτερο μέλλον μου,κι εγώ σαν γα'ι'δούρα να τσαλαβουτάω στη θάλασσα;Όχι.Δεν θα χάσω ούτε μια ομιλία τους ,και θα ιδρώνω κι εγώ στο σπίτι,ως ελάχιστη ένδειξη συμπαράστασης στο σκληρό τους αγώνα.
-Οι πυρκαγιές.
Νομίζετε ότι τελείωσαν;Κι αν εκεί που θα πάω ξεσπάσει καμιά φωτιά;Τι,να σηκώνομαι να τα μαζεύω άρον άρον;Να μου λερώσει το φρεσκοπλυμένο μου αμαξάκι από τίποτα βρωμερές στάχτες;Αντί να μοσχοβολάω άρωμα καρύδας να βρωμάω καπνίλα;Απαπα.Θα μείνω στο σπίτι καλύτερα,να παρακολουθώ τις φαντασμαγορικές εργασίες επέκτασης του Σχεδίου Πόλεως από την tv.
-Τα βίντεο της αστυνομίας.
'Ισως βγούν καινούρια επεισόδια και δεν θέλω να χάσω κανένα,γιατί κάνω συλλογή.Αλλά είναι κι άλλος ο λόγος. Μεταξύ μας τώρα,γιατί δεν θέλω να το μάθουνε πολλοί,σκοπεύω να μπω κι εγώ στην αστυνομία.Υποψιάζομαι ότι η κυβέρνηση κατάλαβε επιτέλους πως τα ουσιαστικά προσόντα για ένα ικανό αστυνομικό δεν είναι το ύψος 1.75 και η καλή επίδοση στα αθλήματα.Το υπέρτατο προσόν είναι να μπορείς να βαράς.Μελετάω προσεχτικά λοιπόν τα βιντεάκια και μαθαίνω να ρίχνω ανελέητες φάπες και κλωτσιές,γιατί αν το όριο του απαιτούμενου αναστήματος κατεβεί στο 1.60,έχω μπεί με τα μπούνια.
-Τα ομόλογα.
Ανησυχώ πολύ για την έκβαση της υπόθεσης,τόσο που δεν έχω καμία όρεξη για ταξιδάκια αναψυχής.Και είμαι και πολύ θυμωμένη.Η κυβέρνηση-νυν και τεως-είχε μια εξαιρετική ιδέα για την κερδοφόρα επένδυση των χρημάτων των ασφαλιστικών ταμείων,χρήματα άχρηστα ούτως ή άλλως,αφού δεν δίνονταν και πουθενά δηλαδή.Γιατί λοιπόν να μπαίνουν έτσι λιγοστά σε κάποιες τσέπες και όχι αυγατισμένα;Και κάποιοι μαλάκες,αντί να επικροτήσουν αυτή την ευφυέστατη ιδέα,δυσανασχέτησαν κιόλας.Έλεος δηλαδή.
Και άλλα πολλά.
Η επαίσχυντη συκοφαντία περί αλλοιωμένων γραπτών των πανελλήνιων εξετάσεων,το συνέδριο της ΝΔ και οι τεράστια σημασία του για τη χώρα,οι βρωμερές φημολογίες για κάποιον γενικό διευθυντή κάποιου κόμματος της αντιπολίτευσης και ένας σωρός άλλα γεγονότα,συνθέτουν ένα υπέροχο,συναρπαστικό καλοκαίρι, που μόνο στο σπίτι με απαραίτητο αξεσουάρ την τηλεόρασή μου θα το ζήσω πραγματικά και όχι σε κάποιο απαίσιο νησί.
Και φυσικά είναι απόλυτα δική μου,συνειδητή απόφαση.Κάτι μαλακίες που ακούγονται ότι τάχα δεν μου φτάνει ο μισθός,για ναύλα ,βενζίνη και ξενοδοχείο,είναι μόνο φήμες,όχι δα και να τις πιστέψετε...
Και εξηγούμαι πάραυτα:
-Ο Αρχιεπίσκοπος.
Ο Ποιμενάρχης είναι βαρειά άρρωστος καλοκαιριάτικα σ'ένα κρεββάτι δημόσιου νοσοκομείου κι εγώ θα τολμήσω να πάω για ηλιοθεραπεία;Κι αν εκεί που θα πάω δεν μπορώ να ενημερώνομαι για την πορεία της υγείας του;Έχω που έχω τρομάξει,γιατί ο ίδιος λέει, σαν καλός χριστιανός,αν ήρθε η ώρα να τον καλέσει ο θεός κοντά του,αυτό είναι το θέλημά του και δεν σκοπεύει να πάει κόντρα στις βουλές του Κυρίου.Γι'αυτό δεν θα πάει,λέει στο εξωτερικό.Ευτυχώς όμως έρχεται το εξωτερικό στο εσωτερικό.Κάποιοι πολύ καλοί γιατροί από τη Γερμανία κι ένας Έλληνας από την Αμερική νομίζω,αποφάσισαν να πάρουν το κρίμα στο λαιμό τους και να 'ρθουν να εξετάσουν τον κ.Χριστόδουλο έστω και παρά τη θέλησή του,γιατί σίγουρα καταλαβαίνουν πως αυτός ο άνθρωπος είναι τόσο σημαντικός και δεν πρέπει επ'ουδενί να λείψει από αυτό τον τόπο.Είμαι σίγουρη μάλιστα πως το έκαναν και αφιλοκερδώς.
-Η προεκλογική περίοδος.
Είναι εδώ,έχει έστω και άτυπα ξεκινήσει.Κι εγώ θα σηκωθώ να φύγω;Οι καημένοι οι πρόεδροι των κομμάτων και οι συν-αγωνιζόμενοι παρατρεχάμενοί τους θα τρέχουν σε πολιτείες και χωριά και θα ιδρωκοπάνε μέσα στα κοστούμια τους σε θερμοκρασίες καύσωνα,θυσιάζοντας τις δικές τους διακοπές για το καλύτερο μέλλον μου,κι εγώ σαν γα'ι'δούρα να τσαλαβουτάω στη θάλασσα;Όχι.Δεν θα χάσω ούτε μια ομιλία τους ,και θα ιδρώνω κι εγώ στο σπίτι,ως ελάχιστη ένδειξη συμπαράστασης στο σκληρό τους αγώνα.
-Οι πυρκαγιές.
Νομίζετε ότι τελείωσαν;Κι αν εκεί που θα πάω ξεσπάσει καμιά φωτιά;Τι,να σηκώνομαι να τα μαζεύω άρον άρον;Να μου λερώσει το φρεσκοπλυμένο μου αμαξάκι από τίποτα βρωμερές στάχτες;Αντί να μοσχοβολάω άρωμα καρύδας να βρωμάω καπνίλα;Απαπα.Θα μείνω στο σπίτι καλύτερα,να παρακολουθώ τις φαντασμαγορικές εργασίες επέκτασης του Σχεδίου Πόλεως από την tv.
-Τα βίντεο της αστυνομίας.
'Ισως βγούν καινούρια επεισόδια και δεν θέλω να χάσω κανένα,γιατί κάνω συλλογή.Αλλά είναι κι άλλος ο λόγος. Μεταξύ μας τώρα,γιατί δεν θέλω να το μάθουνε πολλοί,σκοπεύω να μπω κι εγώ στην αστυνομία.Υποψιάζομαι ότι η κυβέρνηση κατάλαβε επιτέλους πως τα ουσιαστικά προσόντα για ένα ικανό αστυνομικό δεν είναι το ύψος 1.75 και η καλή επίδοση στα αθλήματα.Το υπέρτατο προσόν είναι να μπορείς να βαράς.Μελετάω προσεχτικά λοιπόν τα βιντεάκια και μαθαίνω να ρίχνω ανελέητες φάπες και κλωτσιές,γιατί αν το όριο του απαιτούμενου αναστήματος κατεβεί στο 1.60,έχω μπεί με τα μπούνια.
-Τα ομόλογα.
Ανησυχώ πολύ για την έκβαση της υπόθεσης,τόσο που δεν έχω καμία όρεξη για ταξιδάκια αναψυχής.Και είμαι και πολύ θυμωμένη.Η κυβέρνηση-νυν και τεως-είχε μια εξαιρετική ιδέα για την κερδοφόρα επένδυση των χρημάτων των ασφαλιστικών ταμείων,χρήματα άχρηστα ούτως ή άλλως,αφού δεν δίνονταν και πουθενά δηλαδή.Γιατί λοιπόν να μπαίνουν έτσι λιγοστά σε κάποιες τσέπες και όχι αυγατισμένα;Και κάποιοι μαλάκες,αντί να επικροτήσουν αυτή την ευφυέστατη ιδέα,δυσανασχέτησαν κιόλας.Έλεος δηλαδή.
Και άλλα πολλά.
Η επαίσχυντη συκοφαντία περί αλλοιωμένων γραπτών των πανελλήνιων εξετάσεων,το συνέδριο της ΝΔ και οι τεράστια σημασία του για τη χώρα,οι βρωμερές φημολογίες για κάποιον γενικό διευθυντή κάποιου κόμματος της αντιπολίτευσης και ένας σωρός άλλα γεγονότα,συνθέτουν ένα υπέροχο,συναρπαστικό καλοκαίρι, που μόνο στο σπίτι με απαραίτητο αξεσουάρ την τηλεόρασή μου θα το ζήσω πραγματικά και όχι σε κάποιο απαίσιο νησί.
Και φυσικά είναι απόλυτα δική μου,συνειδητή απόφαση.Κάτι μαλακίες που ακούγονται ότι τάχα δεν μου φτάνει ο μισθός,για ναύλα ,βενζίνη και ξενοδοχείο,είναι μόνο φήμες,όχι δα και να τις πιστέψετε...
Σάββατο 7 Ιουλίου 2007
Παρασκευή 6 Ιουλίου 2007
Το καζίνο
Αυτό θα ήθελα πολύ να το γνώριζα,αν κάποιος ξέρει και έχει την καλωσύνη, ας με πληροφορήσει:
Ο Εθνικός Δρυμός ιδρύθηκε το 1961.Το καζίνο το 1963 (πηγή εδώ)
Πώς;
Το ερώτημα μου είναι θεωρώ σαφές...
Όσο γι'αυτό
"Στόχος μας είναι να αποτελεί το κτίριο του συγκροτήματος μέρος του ευρύτερου φυσικού περιβάλλοντος και να βρίσκεται σε απόλυτη αρμονία με τη φυσική ομορφιά του Δρυμού της Πάρνηθας"
(πηγή εδώ)
δεν έχω να κάνω κανένα σχόλιο...
Η καρδιά μου καίγεται
Επειδή η δουλειά είχε μείνει μισή και έπρεπε να τελειώσει,νέα φωτιά έκαψε χθες την απομείνασα πράσινη δασική έκταση στο Νεοχώρι Πηλίου.Παράλληλα οι αναζωπυρώσεις συνεχίζονταν όλες αυτές τις ημέρες,τόσο στο Πήλιο όσο και στην Πάρνηθα.
Και δεν μπορώ να ησυχάσω, όσο η φριχτή σκέψη ότι η εμπρηστική σεζόν μόλις άρχισε καθώς έχουμε πολύ καλοκαίρι ακόμη μπροστά μας , μου τρυπάει το μυαλό.
Δεν ξέρω αν εσείς ησυχάζετε τις νύχτες,εγώ πάντως δεν μπορώ.
Δεν μπορώ.Δεν μπορώ,όσο αναρωτιέμαι:
Tι σκατά την έχουμε και την πληρώνουμε την Πυροσβεστική αφού δεν μπορεί να εκπληρώσει τις στοιχειώδεις υποχρεώσεις της;Εγώ δεν ξέρω τίποτε άλλο,πέρα από το ότι αν δεν κάνω τη δουλειά μου το αφεντικό μου θα με πετάξει έξω.
Τι να τα κάνω τα μέσα πυρόσβεσης,τις μάνικες,τα Canadair,τα ελικόπτερα-που είναι και λειψά δηλαδή-που όταν πάρει η φωτιά και φυσάει διαβολεμένα άντε να τη σταματήσεις ηλίθιε.Να μην πάρει η φωτιά,αυτή ειναι η προστασία.Σήκωσε τους πυροσβέστες που έχουν ιδρώσει οι κώλοι τους από το τάβλι και στείλε τους σε περιπολίες.
Τι σκατά εννοούσε ο Φούρλας της Πολiτικής Προστασίας όταν λίγες ημέρες πριν το ξέσπασμα των πυρκαγιών και εν αναμονή του επερχόμενου καύσωνα,διαβεβαίωνε πως ο κρατικός μηχανισμός ειναι έτοιμος;Αν δεν ήτανε δηλαδή να πούμε έτοιμος τι θα μας έβρισκε;
Πόσο μεγαλύτερο κακό πια;
Τι περιμένουν υπάρχουσα και επίδοξη κυβέρνηση να πάρουν στις εκλογές που έχουν το θράσος να προαναγγέλουν ενώ η χώρα ακόμη καίγεται;
Απο μένα θα πάρουν από τα τρία το μακρύτερο,αλλά η δική μου γενναιοδωρία δυστυχώς δεν θα σώσει τα υπόλοιπα δάση.
Δεν θα τα σώσει.
Τι περιμένεις ρε ηλίθιε κόσμε όταν απλώνεις το ξερό σου κάθε φορά και ρίχνεις ένα ψηφοδέλτιο στην κάλπη;Έχεις χορτάσει την κοιλιά σου με τις υποσχέσεις που σε τάισαν ,ψηφίζεις και προδιαγράφεις -εσύ-το μαύρο μέλλον μου.Και καλά εμένα, γάμησε με.Ούτε για τα παιδιά σου δεν νοιάζεσε,μαλάκα,που δεν θα μπορούνε να ζήσουνε αύριο.Δεν σε νοιάζει,όμως γιατί θα τους χρυσώσεις το χάπι με το να τα βολέψεις σε μια δημόσια θέση,για την οποία ευχαρίστως θα έστηνες και κώλο.
Ρίξε λοιπόν σε λίγο καιρό το ψηφοδέλτιο,αλλά σε βεβαιώνω,δεν είναι χαρτί,είναι φύλλο από ένα καμμένο δεντράκι,που εσύ το πυρπόλησες και ούτε ένα δάκρυ δεν έχυσες γι'αυτό.
Τα δάση μας τα καίμε εμείς,χώστε καλά στο κεφάλι σας τούτη την αλήθεια,γιατί αυτή είναι η μοναδική.
Πράσινοι,κόκκινοι,μπλε,πορτοκαλί ή ροζ,ψυχάκηδες ή οικοπεδοφάγοι καταπατητές,εμείς είμαστε.
Προτείνω να καταργηθεί πια η ρετσινιά που κόλλησε στον κακομοίρη τον Νέρωνα που στο κάτω κάτω της γραφής μόνο μια πόλη έκαψε.Στο εξής το συνώνυμο του εμπρηστή να είναι ο Έλληνας.Στην τελική τόσες χιλιάδες στρέμματα έχουμε καθαρίσει.Καταφέραμε να κάψουμε και Εθνικό Δρυμό,στοιχηματίζω κατόρθωμα πρωτοφανές στα παγκόσμια δεδομένα.
Δηλαδή άλλος να έχει το όνομα και άλλος τη χάρη,αδικία ρε γαμώτο.
Θα ήθελα το πρώτο μου post σε τούτο εδώ το βήμα να ήτανε διαφορετικό,αλλά δεν μπορώ.Η καρδιά μου καίγεται.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
