...συνέχεια από το προηγούμενο

(ένα σχόλιο με τη μορφή post)
...κάθεσαι λοιπόν στο σπίτι σου στην άκρη του χωριού,και μέσα στο δικό σου σπίτι αράζεις όπου θέλεις,φοράς ό,τι θέλεις,τρως και πίνεις ό,τι σου αρέσει και μουρμουρίζεις όποτε και όσο γουστάρεις και για ό,τι σου καπνίσει.
Δέχεσαι επισκέψεις,αλλά δεν παίρνω όρκο,μήπως όσο πιο πολλούς μουσαφιραίους μπάζεις στο σαλόνι σου,τόσο πιο πολύ φοβάσαι να μιλήσεις-μήπως κάποιον απογοητεύσεις ή δυσαρεστήσεις;
Μακάρι η μόνη ατυχία που θα σε βρει στη ζωή σου να 'ναι οι λιγοστοί επισκέπτες που θα διαβούν το κατώφλι σου.Μακάρι η μόνη δυστυχία που θα σε χτυπήσει να ΄ναι να μη διαβάζει κανείς το blog σου.Μακάρι.

Βγαίνεις βέβαια,πας καμιά βόλτα,μπαίνεις σε άλλα σπίτια,πλούσια ή φτωχά,ακούς,μιλάς,αλλά μόλις ανάψει κανένας σαματάς φεύγεις.Επιστρέφεις στο φτωχικό σου και μονολογείς "μα τι έχουν να μοιραστούν ή να μοιράσουν;"

Βολτάρεις σ'ένα πάρκο και βλέπεις κάτω περιττώματα σκύλων,είναι εκεί,μπροστά στα πόδια σου,αλλά μπορείς να αλλάξεις δρόμο και να μην τα πατήσεις.Επιστρέφεις στο φτωχικό σου και μονολογείς "γιατί ο περίπατός μου να γίνεται δρόμος μετά σκατών;"
Μπορεί να μην αγγίζεις τα σκατά,αλλά αυτά είναι εκεί έξω και δεν μπορείς να μην το πεις ότι σ'ενοχλεί η ύπαρξή τους.

Δεν με αφορά να ανακατευτώ σε καμία αντιπαράθεση.Δεν μπήκα σε κανένα σπίτι να το κάνω.


Είστε όλοι ευπρόσδεκτοι,με άδεια χέρια ή γεμάτα,με τον καλό λόγο στο στόμα ή με τον πικρό,ελεύθεροι να κάτσετε στον καναπέ μου ή στην τουαλέτα μου να με χέσετε και δεν είστε υποχρεωμένοι να φάτε τον άνοστο μουσακά μου ή να πιείτε το ξυνό κρασί μου.

Αλλά για το ποιό φαγητό με πειράζει και ποιό τζην με στενεύει,αφήστε να έχω εγώ λόγο.

Περαιτέρω συνέχεια δεν θα δοθεί.


Ειρηνικώς (και καθόλου ειρωνικώς) ,

ωκεανός.