Για όλους τους Άλεξ

Παλιό το θέμα, παρωχυμένο,ενδεχομένως και ξεχασμένο.
Αλλά όχι χωνεμένο.
Γιατί μερικά πράγματα δεν χωνεύονται.

Είναι πολύ δύσκολο να αποχωρίζεσαι αγαπημένο πρόσωπο,με τον όποιο τρόπο,και κάθε άνθρωπος το ξέρει.
Μπορεί να είναι χωρισμός.Μπορεί να είναι θάνατος,ξαφνικός ή αργός.
Αλλά αργά ή γρήγορα,λιγότερο ή περισσότερο δύσκολα,θα τα αντιπαλέψεις.
Ο θάνατος είναι τόσο δεδομένος όσο και η ύπαρξη,και όσο κι αν τον αρνιέσαι στην αρχή, κάποτε θα τον δεχτείς.

Η εξαφάνιση είναι ο πιο δύσκολος,ο πιο επώδυνος αποχωρισμός.
Χειρότερος από τον πιο απροσδόκητο ή τον πιο βασανιστικό θάνατο.
Όταν τα χρόνια περνάνε και ο δικός σου άνθρωπος,νεκρός ή ζωντανός δεν βρίσκεται,ο πόνος σου δεν τελειώνει ποτέ.Βασανίζεσαι από συναισθήματα που εναλλάσσονται:απόγνωση,θλίψη,ενοχή,ελπίδα και πάλι απόγνωση.
Χρονικά εμφανίζονται κάπως έτσι:
Τα πρώτα 24ωρα απλά αγωνιάς-η σκέψη ότι μπορεί να μην βρεθεί ούτε καν περνά από το μυαλό σου.Λες "δε μπορεί,κάπου θα βρεθεί,σήμερα,αύριο".Κρέμεσαι από τηλέφωνα και από χείλια,στους δρόμους που κυκλοφορείς τα μάτια σου ερευνούν κάθε γωνία,ψάχνεις συνέχεια και ελπίζεις και περιμένεις.Σκέφτεσαι τί θα του πείς όταν θα συναντηθείτε,πώς θα του φερθείς.

Τις επόμενες ημέρες η αναμονή σε σπάζει.Δεν κοιμάσαι,όσο δεν ξέρεις πού κοιμάται ο δικός σου άνθρωπος.Πρώτη φορά με τρόμο σκέφτεσαι την περίπτωση να μην τον βρεις ποτέ,αλλά τούτη η σκέψη είναι αβάσταχτη.Η σιγουριά ότι ο άνθρωπός σου ζει εξασθενεί.Στο μυαλό σου γεννιούνται τα πιό σκληρά σενάρια και σε βασανίζουν.Γίνεσαι ολόκληρος ένα μεγάλο μάτι,που προσπαθεί με αγωνία να κοιτάξει-στο σπίτι,στους δρόμους,σε χωράφια,οπουδήποτε-και να διακρίνει τι συνέβει.Αντιμετωπίζεις με φριχτή καχυποψία τους πάντες,κοντινούς και μακρινούς,γνωστούς και άγνωστους.Αν πιστεύεις σε θεό,τον απαρνιέσαι.Αν δεν πιστεύεις,για πρώτη φορά του ζητάς βοήθεια.

Όσο ο καιρός περνά συμφιλιώνεσαι με την ιδέα ότι ίσως δεν ζει.Εύχεσαι πια να τον βρείς-όπως κι αν είναι,νεκρό,αρτιμελή ή κομματιασμένο,όπως,φτάνει να τον βρείς.

Όταν ούτε κι αυτή η χάρη δεν σου γίνεται,μηχανικά συνεχίζεις τη ζωή σου.Όποτε κάποιοι μαλάκες σπάζουν πλάκα μαζί σου πετώντας σου μια πληροφορία,η ελπίδα σου ξυπνάει,και μετά ξαναβουτάς στην απελπισία πιο βαθειά.Τώρα,μετά από τον πρώτο καιρό που η αναζήτηση ήταν συνυφασμένη με την ύπαρξή σου,η αντιμετώπιση είναι πιο δύσκολη.Νιώθεις ενοχές να προχωρήσεις στη ζωή,να διασκεδάσεις,να κάνεις οικογένεια ή ό,τι άλλο,γιατί το πένθος σου είναι διαρκές.

Πολύ καιρό μετά ξέρεις ότι ο δικός σου άνθρωπος δεν ζει.Κάπου μέσα σου όμως μπορεί να ζει και μια σταλιά ελπίδα.Και γι'αυτό ποτέ ο ύπνος σου δεν είναι ήρεμος.

Δεν είναι ο θάνατός του πια που σε βασανίζει.Δεν είναι το ότι δεν θα τον θάψεις ,ούτε που δεν θα τον δεις για τελευταία φορά.

Είναι η αβάσταχτη άγνοια του τι ακριβώς συνέβη στον άνθρωπό σου.
Είναι η φριχτή σκέψη ότι κάποιοι ξέρουν,αλλά έχουν αποφασίσει εσύ να μη μάθεις ποτέ.

Δεν είναι μόνο πόνος,είναι οργή γι'αυτούς που περιγελούν τη δυστυχία σου και μίσος για όσους αμέτρητες φορές σε κορόιδεψαν με το να σε στέλνουν άσκοπα από εδώ και από εκεί,και για μια ολόκληρη κωλόπολη που το συγχισμένο σου μυαλό όσο δεν ησυχάζει,πάντα θα πιστεύει-άδικα ναι,το ξέρω-ότι συνομώτησε.

Δεν θα βάλω στο μπλογκ μου μπανερακι για τον Άλεξ.Άλλωστε το έχουν ήδη κάνει πολλοί.Η ιστορία του και της μητέρας του είναι τραγική,και μπορώ να το νιώσω απόλυτα,αλλά δυστυχώς δεν είναι η μόνη.Πολλά σπίτια υπομένουν για χρόνια έναν απαράλλαχτο πόνο.Η δική μου οικογένεια αναζητά αγαπημένο πρόσωπο 6 χρόνια τώρα,και κάποιοι άλλοι πολλά περισσότερα.

Εγώ θα έλεγα "βρείτε τον κάθε Άλεξ''.